Έχω συναντήσει πόνο , στην δουλειά μου. Ναι είναι φορές που γυρίζω στο σπίτι μου φορτωμένη με τα προβλήματα των άλλων. Έχω κλάψει για τον άγνωστο ασθενή που κατέληξε στην βάρδια μου. Έχω αγγίξει το χέρι του μελλοθάνατου λέγοντας του ότι ο θάνατος δεν είναι κάτι απλό, ότι ο κόσμος δεν πεθαίνει τόσο εύκολα. Έχω πει ψέματα, προκειμένου να δώσω μια στιγμή , μια τόσο δα μικρούλα στιγμή ευτυχίας.
Ο μεγαλύτερος πόνος όμως είναι αυτός της γυναίκας που θέλει να γίνει μητέρα και κάποιος ή κάτι της στερεί αυτό το δικαίωμα. Αυτό είναι κάτι που δεν γιατρεύεται που δεν μπορείς να πεις το ψεματάκι σου και να κάνεις την γυναίκα που μέχρι πρότινος έκανε όνειρα για ένα παιδί για την δημιουργία μιας νέας ζωής. Και εκεί ξεκινάει ο Γολγοθάς, οι προσπάθειες για αυτή την στιγμούλα που ανέφερα παραπάνω, οι προσπάθειες να αγκαλιάσεις κάποτε το σπλάχνο σου, να νιώσεις το σκίρτημα στα σωθικά σου , να δώσεις χάδι και αγάπη από την εμβρυική ακόμα ηλικία. Μια ανάγκη που μόνο το γυναικείο φύλλο μπορεί να νιώσει , μπορεί να καταλάβει.
Οι περισσότερες προσπάθειες όμως αποβαίνουν άκαρπες και εκεί το όνειρο σβήνει , χάνεται όπως ήρθε.
Το νόμισμα όμως έχει πάντα δυο όψεις. Η άλλη όψη λοιπόν του νομίσματος πέφτει στις επαγγελματίες μανάδες. Ναι , σκληρός όρος , σκληρή κριτική μα έτσι είναι. Κάνουν παιδία αδιαφορώντας το πώς θα ζήσουν αν είναι ικανές να ανταπεξέλθουν, υποστηρίζουν ότι το μόνο που ξέρω να κάνω καλά είναι παιδιά. Ανήκουστο, και όμως ……
Έδώ περνάμε στην αδικία. Θα μου πείτε , πως το λές αυτό υπάρχει αδικία σε αυτό το θέμα ;
Ναι, υπάρχει, έχω περίπτωση που έμεινε έγκυος και επειδή το παιδί δεν ήταν το φύλλο που εκείνη ήθελε κτύπαγε την κοιλιά της να το ρίξει , να το διώξει. Δεν είναι αδικία λοιπόν κάποια να προσπαθεί για χρόνια και κάποια άλλη ενώ της έρχεται απλόχερα από τον ίδιο τον ΘΕΟ να του συμπεριφέρεται έτσι. Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι δεν είμαστε όλες γεννημένες να φέρουμε παιδιά στον κόσμο. Θεωρούμε ότι αυτό είναι το σωστό μα, μια τέτοια απόφαση θέλει κότσια και πολύ σκέψη……
Αφιερωμένο στον ανιψιό μου….
