ΚΡΑΥΓΗ

Δεν αντέχω άλλο!!

Αυτή η φράση  έχει κάνει όμηρο το μυαλό μου. Δεν με αφήνει να πάρω μια ανάσα. Δεν αντέχω άλλο, να βλέπω χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι.

Ζω σε μια κοινωνία θηρίων. Καταστρέφει το μέλλον των χωρών σφαγιάζοντας τα παιδιά τους.

Όχι δεν το χωράει  ανθρώπινος νους κάτι τέτοιο. Ποιος πλάθει τόσο απάνθρωπα σενάρια και έπειτα με περισσή απλότητα τα κάνει έργα; Ποιος;

Δεν έχω όπλα , όπλο μου μόνο αυτές οι λίγες γραμμές εδώ που … κανένας δεν καθίσει να ασχοληθεί μαζί τους.

Δεν αντέχω να βλέπω μικρά προσωπάκια που δεν πρόλαβαν να πουν λεξούλες καν , σαν ζώα πεταμένα στον δρόμο. Δεν αντέχω.  Δεν είναι μακριά το θηρίο. Θα θελήσει να βλάψει και εμάς. Άνθρωποι και εμείς σαν και εκείνους που χάθηκαν στην Συρία. Σαν εκείνους που χάνονται κάθε ημέρα κάτω από τέτοιου είδους καθεστώτα κανιβάλων

.

Θα ήθελα να είχα ένα μαγικό ραβδί , να κάνω μια κίνηση και να καθαρίσω όλα αυτά τα δαιμόνια από τη γη . Να γίνει ο κόσμος αλλιώτικος. Να αγαπάμε, να θεωρούμε όλους τους ανθρώπους ίδιους. Γίνεται;

Κουράστηκα….

Όνειρα..

Εκεί που το όνειρο συναντά την ζωή. Εκεί που ότι έχουμε σκεφτεί γίνεται με μια ανάσα , δίχως κόπο. Εκεί να βρεθούμε. Να ζήσουμε.

Κόποι , καημοί και δάκρυα , δεν υπάρχουν σε αυτή την χρωματιστή παλέτα του ονείρου. Τα χαμόγελα διάπλατα. Η αγάπη μεταμορφωμένη σε μικρές χιλιάδες πεταλούδες , αγγίζει κάθε καρδιά και δίνει ζωντάνια και χρώμα.

Σε κάθε άνθρωπο αξίζει να περάσει έστω και λίγο από ετούτο τον μαγικό τόπο. Να ξενοιάσει , να σηκώσει τα χέρια ψηλά να ακουμπήσει το φως του ήλιου, να αγγίξει τον ουρανό να γίνει ένα μαζί του.

Δεν ξέρω αν είναι τελικά στο χέρι μας όλη η ετούτη η μαγεία που περιγράφω. Αξίζει όμως να δοκιμάσουμε να το ζήσουμε . Αξίζει να περπατήσουμε ανάμεσα στις χρωματιστές πεταλούδες, να παρασυρθούμε στην δίνη του ποταμού της αγάπης.

Την βρίσκουμε σπάνια μα όταν την βρούμε αξίζει κάθε θυσία ώστε να την κρατήσουμε για πάντα κοντά μας. Η αληθινή αγάπη δεν έχει χρώμα ούτε καταγωγή. Είναι ανιδιοτελής και έτοιμη να αντιμετωπίσει  κάθε δυσκολία. Έτσι μόνο θα βρεθεί στον μαγικό μου κόσμο.  

Τα όνειρα όμως μένουν όνειρα…

Λίγες σκέψεις...

Σκέψεις ποτάμι. Τρέχουν αφήνοντας πίσω την αίσθηση της χαμένης ζωής. Της ζωής που δεν μπορείς να ζήσεις. 

Εκείνες οι σκέψεις είναι που αν ενωθούν με την ψυχή και το μολύβι μένουν στην αιωνιότητα.  Αφήνονται , εκτελούν τον σκοπό τους όσο καλύτερα μπορούν, παρασύρουν.

Μεγάλο όπλο το μολύβι. Κάνει τον πόνο λέξεις και τις λέξεις εικόνες. Θα ήθελα να είχα μόνο αυτό το όπλο στα χέρια μου. Να δίνω τις σκέψεις μου απλόχερα. Τι και αν κριθώ; Τι και αν παρεξηγηθώ; Ίσως κάποιος ή κάποιοι μάθουν από αυτές. Ίσως πάλι, να ακουλουθήσουν τα  δικά μου χνάρια στο χαρτί.

Εγώ ολοένα θα ελευθερώνω τον εαυτό μου σε αυτό το μαγικό ταξίδι δίπλα τους. Και ο πόνος θα γίνεται χαρά. 

Η κηδεία.......

Της είχαν πει ότι αν κάνει οικογένεια θα ολοκληρωθεί. Άκουσε λοιπόν το ένδοξο σόι και προχώρησε εις γάμον κοινωνία με το  έτερον της ήμισυ. Μικρή ούτε είκοσι τέσσερα δεν ήταν όταν πέρασε την πόρτα της εκκλησίας ντυμένη στα λευκά συνοδευόμενη από αδερφό και πατέρα. Όλο το ένδοξο σόι όπως είπαμε παραπάνω την ανέλαβαν εξολοκλήρου να την μετατρέψουν σε μια παραδοσιακή σύζυγο. Στην πορεία αυτής της εκπαίδευσης ήρθε και το πρώτο παιδί….. Κορίτσι …. Όλα όμορφα, όλα καλά. Το σπίτι γέμισε χαρά. Το παιδί όμως μεγάλωσε και τα έξοδα μεγάλωσαν και αυτά. Άφησε λοιπόν το βελονάκι και την φασίνα και βγήκε στην αγορά εργασίας. Παιδί, δουλειά , συζυγικές υποχρεώσεις. Πως θα μπορούσε να είναι παραδοσιακή, πως θα μπορούσε να ζήσει τον ονειρεμένο γάμο , την ονειρεμένη οικογενειακή ζωή. Το δεύτερο παιδί δεν άργησε να φανεί …. Αγόρι.  Τα πράγματα πιο δύσκολα. Τριών το πρώτο , η δουλειά απαιτητική. Ο άντρας προσπαθεί αλλά δεν τα καταφέρνει να τα προλάβει όλα…. Εκείνη ένα πολυμηχάνημα ακούραστο. Όμως κάτι έπρεπε να κάνει. Έπρεπε  να προλάβει τα πάντα. Ένα αμάξι θα την έσωζε λοιπόν. Μια και δυο, στα 30 κοντά έμαθε το τιμόνι. Το πολυμηχάνημα έβγαλε και ρόδες…ω….ρε γλέντια. Στην πορεία ήρθε και το τρίτο παιδί…το πιο όμορφο το πιο καλοβαλμένο. Το βλαστάρι της. Τώρα πια ολοκληρώθηκε η οικογένεια, μεγάλωσε και το αμάξι. Έγινε πενταθέσιο μεγάλωσαν και οι αποστάσεις. Αγγλικά , γαλλικά, χορός , μπάσκετ, φίλοι. Το αμάξι έτρεχε και μαζί του η Μαρίνα η γκαζιάρα. Το σπίτι το έβλεπε λίγο. Άφηνε τα κλειδιά της και πριν προλάβει να κάνει ένα βήμα τα βούταγε πάλι και δώστου από την αρχή.

Πέρασαν τα χρόνια , η Μαρίνα έγινε ο διανομέας για τα τέκνα της. Όλη την ημέρα στην δουλειά και όλη την υπόλοιπη να κάνει διανομή στις εξωσχολικές υποχρεώσεις. Μετά σίδερο , συγύρισμα. Ξέρετε τώρα…γυναίκες είστε. Και μέσα σε όλα αυτά υπήρχαν και οι γονείς καθώς και η γιαγιά. Και τι γιαγιά! Την είχε ξεχάσει ο Θεος – για καλό όμως.

Η μεγάλη κόρη η Δέσποινα την ημέρα εκείνη είχε να πάει στο θέατρο, ο Άγγελος ο μεσαίος είχε να παίξει αγώνα μπάσκετ. Και η μικρή είχε μια ομαδική εργασία . Τα είχε η Μαρίνα φέρει έτσι στο μυαλό της ώστε να της βγουν οι ώρες. Μέχρι που….

Το τηλέφωνο χτύπησε πρωί-πρωί.

‘’Έλα κορίτσι μου….’’ Η φωνή της γιαγιάς.

‘’Γιαγιά , συμβαίνει κάτι; Τι ώρα είναι αυτή αξημέρωτα;’’

‘’Τίποτα κορίτσι μου πέθανε η θεία η Κούλα. Να στο πω ήθελα, στην κηδεία θα έρθεις;’’ Η ερώτηση θα έπρεπε να είναι στην κηδεία θα με πας…;

‘’Ναι γιαγιά μου θα έρθω. Τι ώρα είναι;’’

‘’Στις πέντε κόρη μου.’’

‘’Εντάξει γιαγιά μου’’ Της ήρθε κάπως. Από την μια έφυγε η θεία Κούλα –το ένδοξο σόι που είπαμε και από την άλλη….η μικρή είχε την εργασία στις πέντε και μισή. Θα προλάβαινε μάλλον…

Το πρωινό έφυγε σύντομα. Στην δουλειά ο χρόνος ή που θα μένει στάσιμος ή που δεν θα προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα και θα έχεις μείνει πίσω. Έφυγε με το γκάζι στο πόδι τσίτα να προλάβει την μικρή, να την ετοιμάσει να πάει την μεγάλη στο θεατρικό και να αφήσει τον άντρα της οικογένειας στον αγώνα. Αναγκαστικά η μικρή θα ήταν μαζί της στην κηδεία. Δεν της άρεσε σαν ιδέα αλλά δεν είχε άλλη επιλογή. Ο άντρας άφαντος στην δουλειά του.

‘’Ντύσου φεύγουμε.’’ Φώναξε στην μικρή εκείνη υπάκουσε αλλά ξίνισε λίγο το μουτράκι.

Μπήκαν  όλοι στο αυτοκίνητο, ο Άγγελο κοίταζε το ρολόι του. ‘’Θα έρθεις να με πάρεις στις εφτά’’ είπε. Ένα εντάξει  ακούστηκε από την θέση του οδηγού. Η μεγάλη σταρ  της έκανε νόημα και μετά της ανέφερε ότι στις εφτά και σαράντα θα έπρεπε να είναι έξω από την σχολή. Η ώρα πλησίαζε πέντε κα εκείνη σκεφτόταν την θεία Κούλα. Εντάξει ακούστηκε ξανά. Η μικρή άρχισε την γκρίνια ότι την κουβάλαγε σε κηδείες και δεν ήταν η ηλικία της για τέτοια πράγματα. Της εξήγησε ότι δεν θα καθυστερήσουν και θα είναι στην ώρα της στην φίλη της.

Έκανε την διανομή και έφτασε επιτέλους στο νεκροταφείο. Εκεί παραταγμένο όλο το σόι. Όλες οι θείες και η γιαγιά σαν άλλος φίλαρχος στην μέση. Το μυστήριο άργησε να αρχίσει οι δείκτες του ρολογιού στέκονται όμως; Όχι βέβαια. Η μικρή άρχισε πάλι του μουρ μουρ δίχως να σκεφτεί. Την βουτάει την πάει στην φίλη της. Γυρίζει στην κηδεία όπου είχαν πια τελειώσει. Η γιαγιά την παρακαλεί να την πάει στο σπίτι της αλλά όχι μόνη μαζί με το ένδοξο σόι. Που να περπατήσουν τόσον ετών γυναίκες. Τρέχει φέρνει το αμάξι –όπισθεν παρακαλώ- ακριβώς έξω από το  νεκροταφείο. Μπαίνουν μέσα, η γιαγιά – μπροστά. Η θεία Ευτέρπη πίσω δίπλα στην θεία Αντιγόνη που δεν πήγαινε πουθενά χωρίς τον θείο Αριστείδη. Δίπλα η θεία Πηνελόπη. Σαν να λέμε το αμάξι με τις θείες. Φτάνουν στο σπίτι ξεφορτώνει τους βγάζει να καθίσουν στην αυλή. Ζέστη είχε. Φτιάχνει και κάτι πρόχειρο υπό τις υποδείξεις της γιαγιάς. Ξεκινάει η συζήτηση για την θεία Κούλα ……

Το ρολόι όμως… Η ώρα κόντευε εφτά αφήνει το ένδοξο σόι και τρέχει να προλάβει τον Άγγελο. Κίνηση στον δρόμο πριν πει κύμινο που λέει και ο λαός είχε φτάσει κιόλας η ώρα της μεγάλης. Πατάει το γκάζι στην ώρα της για την επόμενη παραλαβή. Τους αφήνεις το σπίτι. Τρέχει να πάρει την μικρή σε μια κατάσταση  μισολιπόθυμη.  Κακήν κακώς την κρατάνε να φάνε μαζί αφού τα μικρά έπαιζαν. Την κερνάνε ένα κρασί και εκείνη απλά κοιτάζει το βλαστάρι της που παίζει και το χαμόγελο φτάνει ως τα αφτιά της. Αξίζει τον κόπο λέει δυνατά. Χαμογελά και ζητάει άλλο ένα ποτήρι κρασί.

Δεν ξέρω αν το περιέγραψα όπως το άκουσα σήμερα. Το στόμα της έρμης ΄΄ΜΑΡΊΝΑΣ’’ πήγαινε ροδάνι ώστε να μου εξιστορήσει την ημέρα της. Και όμως υπάρχουν και τέτοια άτομα - ακούραστα

που δεν σταματούν ποτέ…..

Μητέρα...

Το όνομα σου μητέρα. Όνομα και ρόλος. Δύσκολα στέκεσαι στα πόδια σου όταν θες να είσαι ΜΗΤΕΡΑ.
Εσύ στάθηκες, έκανες το καθήκον σου παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισες. Πάντα ένα χαμόγελο συντρόφευε τα χείλη σου και χάιδευε τα δικά μας μάτια. Ποτέ δεν σε είδαμε να κλαις ακόμα και στα πιο δύσκολα.
Φίλοι σου τα παιδιά σου , μας άρεσε να συζητάμε τα ''δικά μας'' μαζί σου. Πάντα ήξερες, ακόμα και τα πιο ακραία παραστρατήματα μας.
Δίπλα μας στο από το πρώτο μας βήμα. Μας δίδαξες τι θα πει ανθρωπιά  Τι θα πει συγχωρώ. Ακόμα μας διδάσκεις. Το ήρεμο βλέμμα μας έκανε να καταλαβαίνουμε το λάθος μας και να τρέχουμε εκεί που πάντα υπήρχε θέση για εμάς... Στην αγκαλιά σου. Η ζωή μου ένα μονοπάτι που εσύ το χάραξες, πάντα δίπλα μου στα βήματα που έκανα με έπιανες κάθε φορά που πήγαινα να πέσω.
Σήμερα , τώρα στα 36 μου πια, μητέρα και εγώ ,θα ήθελα

 σου μοιάσω έστω και λίγο. Λίγη από την υπομονή σου. Χάρισμα το να είσαι μάνα και εσύ το είχες. Δεν ξέρω αν ένα λουλούδι ή ένα ακριβό δώρο θα ήταν αρκετό για να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά που μου πρόσφερες και συνεχίζεις να προσφέρεις. Συνοδοιπόρος στην ζωή , στην μητρότητα  , στις πίκρες και τις χαρές μου. Σε λατρεύω κα Γεωργία.....μητέρα.

Η πυραμίδα των αναμνήσεων σου....

Οι παλαιότεροι λένε όσο παθαίνει κανείς μαθαίνει.
Έτσι κάποτε σαν περάσουν τα χρόνια έχοντας μαζέψει σε ένα κουτάκι κρυμμένο βαθιά μέσα στη καρδιά σου τις στιγμές που έζησες τις κοιτάς που και που και απλά αναπολείς.
Το μυαλό κάνει διάφορα παιχνίδια σου φέρνει στο διάβα σου καταστάσεις που έχεις ζήσει ξανά. Δεν είναι όμως παρά μόνο μια ιδέα. Και τίποτα άλλο.
Τότε είναι που μπερδεύεσαι. Που χάνει για λίγο τον δρόμο σου. Νομίζεις ότι ζεις ξανά την ίδια όμορφη κατάσταση που σε έκανε τόσο ευτυχισμένο. Οι αναμνήσεις μας είναι απλά μια πυραμίδα κάθε μια που προστίθεται κάθετε πάνω στην προηγούμενη. Μη κοιτάξεις κάτω. Θα πέσεις θα χαθείς απλά χαμογέλα και μη γυρίζεις πίσω. Κράτα την απόφαση σου να στοιβάξεις την όμορφη στιγμή σου και ποτέ μην κοιτάξεις κάτω.....
Η απόφαση πάρθηκε κοιτάς μπροστά, λες αντίο στα παλιά.

Ο δικός μου ΘΕΟΣ...

Ο δικός μου Θεός
δε μυρίζει λιβάνι,
δεν φοράει στεφάνι
κι έχει μαύρα μαλλιά.

Στέκει φάρος λευκός
στο μικρό μου λιμάνι
λούζει φως το κορμί μου
και με παίρνει αγκαλιά……

Ακούω το τραγούδι και με ταξιδεύει. Με φέρνει κοντά σου , η μορφή σου φωτίζει τα μάτια μου που είναι στο σκοτάδι. Η ζωή μου αποκτά νόημα ,  έρχομαι να σκεφτώ  όλα εκείνα που μου έδωσες ,όλα  εκείνα που πήρα , εκείνα που μοιράστηκες απλόχερα.

Ο δικός μου ΘΕΟΣ λέει στέκει σαν φάρος λευκός , έτσι και εσύ μου φωτίζεις τον δρόμο να μη χάσω τον δρόμο για το μονοπάτι που οδηγεί στην ευτυχία μας….

                                            Ω ρε Γκιαούρηδες.....

Γράφει ο συγγραφέας Χρήστος Λαμπρούδης



Ω ρε Γκιαούρηδες!!!

Να σας θυμήσω λόγω της ημέρας, για ακόμη μία φορά τον καημένο τον γέρο του Μωριά, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, αυτόν τον άνθρωπο που τόσο αγάπησε και τόσα έκανε για την Ελλάδα. Αυτόν που πολέμησε με τόση αυτοθυσία και είχε τις μεγαλύτερες επιτυχίες από Ελληνικής πλευράς στο πεδίο της μάχης κι εμείς φυσικά σαν ευγνώμων λαός που είμαστε, τον βάλαμε να σαπίσει και να πεθάνει στην φυλακή.

Ναι αυτόν τον γέρο του Μωριά που εάν ζούσε σήμερα κάτι σατυρικές εκπομπές θα τον χλεύαζαν ως "γραφικό και κάποιοι θα ωρύονταν αποκαλώντας τον σφαγέα, δολοφόνο, ξενόφοβο και φασίστα... 

Ω ρε Έλληνες… όπως συνήθιζε να λέει κι ο γέρος του Μωριά.

Είμαστε ένα απίστευτο έθνος. Κουβαλάμε την ίδια μαλακία στον εγκέφαλο που κουβαλούσαν κι οι αρχαίοι υμών πρόγονοι και δεν υπάρχει αμφισβήτηση ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων!!!

'Οταν ο Θεμιστοκλής αναγκάστηκε να καταφύγει στην αυλή του Βασιλιά των Περσών, ο Αρταξέρξης χάρηκε πολύ όταν βρέθηκε στα χέρια του ο μεγάλος ήρωας της Σαλαμίνας και τον δέχθηκε με περισσή ευγένεια λέγοντας: "Μακάρι οι Έλληνες να διώχνουν πάντα έτσι τους καλύτερους ανθρώπους τους" 
(Σ.Σ. να ξέρετε ότι η ευχή σας έπιασε και ισχύει κύριε Αρταξέρξη μου, ακόμη και 2,500 χρόνια περίπου μετά. Τι στόμα είναι αυτό;)

Εάν κάποιος μελετήσει προσεκτικά την Ελληνική Ιστορία, θα παρατηρήσει ότι μετά το τέλος των Περσικών πολέμων κάτι μας συνέβη. Κάτι πρέπει να μεταλλάχτηκε στο DNA μας και μας προκάλεσε κάτι στον εγκέφαλο που ισχύει μέχρι και σήμερα. 

Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους… Εάν εξαιρέσει κανείς κάποιες φωτεινές εκλάμψεις, όπως τον Μέγα Αλέξανδρο, κάποιες καλές στιγμές στην επανάσταση του 1821, και Μακεδονικό αγώνα, Βαλκανικούς πολέμους και το έπος του ’40, η ίδια μαλακία στον εγκέφαλο!!! 

Δείτε την περίοδο του Πελλοπονησιακού πολέμου, τους επιγόνους του Αλεξάνδρου, πως πέσαμε στους Ρωμαίους και όλη την Ελληνική Ιστορία μέχρι σήμερα.

Κάποια στιγμή στην περίοδο της επανάστασης του 1821, και προτού καλά καλά απελευθερωθεί η Ελλάδα εμείς είχαμε σχηματίσει κιόλας κυβερνήσεις, ξεφύτρωσαν πολιτικάντηδες, πλακώσαν και οι λεγόμενοι Φαναριώτες, οι οποίοι σαν κάποιους σήμερα θεώρησαν ότι τους ανήκει δικαιωματικά η εξουσία στην Ελλάδα. Ήρθαν εδώ με το έτσι θέλω άρχισαν να ανακατεύονται στα πάντα, ακόμη και στις μάχες δημιούργησαν ένα μπάχαλο και ουσιαστικά τα κατέστρεψαν όλα. Διαβάστε για την μάχη του Πέτα σαν παράδειγμα και θα καταλάβετε τι εννοώ. Και αντί σήμερα να έχουμε τις εικόνες κάτι Φαναριωτών για σκοποβολή με αυγά και ντομάτες, έχουν τις εικόνες τους στα σχολεία και δημόσια κτίρια σαν ηρωικές μορφές… (;;;)
Όσον αφορά τους σημερινούς πολιτικούς; Αντί να έχουν σαν παράδειγμα τον Κολοκοτρώνη, τον Μακρυγιάννη, τον Καποδίστρια... ακολουθούν επάξια τα βήματα των Φαναριωτών.

Ω ρε Έλληνες…

Και μην νομίζετε ότι το 1821 απελευθερωθήκαμε από μόνοι μας… Οι πολιτικάντηδες τα είχαν κάνει μαντάρα κι εάν δεν μπλέκονταν οι ξένοι, ο Ιμπραήμ θα μας είχε πάρει φαλάγγι!!!

Μιας και αναφέραμε και τους ξένους, σε μία συνέλευση ρώτησε τους πολιτικάντηδες ο Κολοκοτρώνης. "Ποιος είναι με τους Άγγλους;" Σηκώθηκαν κάποια χέρια. "Ποιος είναι με τους Γάλλους;" Ρώτησε ακόμη μία φορά. Σηκώθηκαν κάποια άλλα χέρια. "Ποιος είναι με τους Ρώσους;" ξαναρώτησε. Σηκώθηκαν και κάποια άλλα χέρια. "Ε και ποιος είναι με τους Έλληνες ω ρε Έλληνες;" Ξέσπασε αγανακτισμένος.

Φανταστείτε ξεφτίλα!!! Εθνικά κόματα με ονομασίες Φιλοαγγλικό, Φιλογαλλικό και Φιλορωσικό!!!

Σήμερα εάν ρωτήσει κανείς τους ένδοξους αυτούς απογόνους, κάποιοι θα πουν ότι είναι με τους Αμερικανούς, κάποιοι με τους Ευρωπαίους και κάποιοι με τους Ρώσους. Ποιος όμως είναι με τους Έλληνες ω ρε Έλληνες;

Ή μάλλον για να το τοποθετήσω πιο σωστά… 
Ποιος είναι με τους Έλληνες ω ρε Γκιαούρηδες; διότι λυπάμαι που το λέω αλλά σημερινέ Έλληνα είσαι γκιαούρης!!!

Για ποιο λόγο; Πολύ ευχαρίστως να σας εξηγήσω!!!

Πέφτει η χούντα και έρχεται η μεταπολίτευση, εμφανίζονται κάποιοι αυτόκλητοι σωτήρες σαν νέοι Φαναριώτες οι οποίοι θεωρούν ότι εξουσία τους ανήκει δικαιωματικά, αφού σας έπεισαν ότι αγωνίστηκαν εναντίον της χούντας, έδιωξαν την βασιλεία και σας έφεραν την Δημοκρατία.

Μία Δημοκρατία που έχει το εξής σκεπτικό: Ψήφισέ με κορόιδο, θα κάνω εγώ ότι γουστάρω και εάν δεν σου αρέσει μην με ψηφίσεις μετά από τέσσερα χρόνια (άσχετα εάν αυτά που θα κάνω είναι υπέρ μου, εις βάρος του λαού και της χώρας, και είναι μη αναστρέψιμα…)

Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε η Εκκλησία του Δήμου, η Γερουσία και ο κάθε πολιτικός λογοδοτούσε για τα έργα του και εάν έκανε κάτι εις βάρος της πολιτείας, τιμωρούνταν για τις πράξεις τους!!! Εδώ λογοδότησε ποτέ κανείς;

Κατάλαβες Έλληνα, γκιαούρη;

Ωραία Δημοκρατία σου έφεραν και μάλιστα θεωρούν ότι πρέπει να τους ευγνωμονείς για αυτό και δικαιολογία τους είναι ότι αυτά είναι επακόλουθα της Δημοκρατίας!!!

Λένε ότι έδιωξαν χούντα και βασιλεία και από εκεί που δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους, εμφανίστηκαν ξαφνικά με περιουσίες, βίλες και κότερα τα οποία τα πλήρωσες και πληρώνεις εσύ Έλληνα, γκιαούρη.

Θεωρούν μάλιστα ότι η εξουσία ανήκει σε αυτούς και τις οικογένειες τους ες αεί!!! Ρίξτε μία ματιά στην βουλή των τελευταίων δεκαετιών. Όλοι είναι αδερφοί, γιοί, κόρες, ανιψιοί ακόμη και γαμπροί συγκεκριμένων οικογενειών!!! Δηλαδή στην Ελλάδα δεν υπάρχουν άλλα άξια άτομα εκτός από αυτές τις οικογένειες;

Εσύ τους πληρώνεις και τους συντηρείς Έλληνα, γκιαούρη.
Ξέρετε πόσα εκατομμύρια ευρώ παίρνουν σαν επιδότηση τα κόματα;
Ξέρετε τι έξτρα παροχές παίρνουν οι βουλευτές εκτός από τους μισθούς τους, για τους οποίους ως δια μαγείας είναι το μοναδικό πράγμα στο οποίο συμφωνούν όλοι ώστε να μην μειωθεί;
Ξέρετε τι μισθούς παίρνουν κάτι κρατικοδίαιτοι;
Ξέρετε τι μίζες πέφτουν για εξοπλισμούς, υγεία κλπ;
Υπάρχουν κι άλλα και η λίστα είναι πολύ μεγάλη…

Όλα αυτά εσύ τα πληρώνεις Έλληνα, γκιαούρη, μαλάκα και κωλόμαγκα.

Σου πήραν τα λεφτά με το χρηματιστήριο, τα ομόλογα και άλλα κι εσύ τουμπεκί ψιλοκομμένο!!!

Έχωσαν στο ΔΝΤ έτσι τσαμπουκά ( να πω και τα Τούρκικά μου λόγω ημέρας), λεφτά που υπάρχουν και τα φάγαμε όλοι μαζί!!! Που είναι η μαγκιά σου γκιαούρη; Άσ’τους να σε δουλεύουν ψιλό γαζί και να πληρώνεις εσύ τα κερατιάτικα μία ζωή…

Ήθελες να την δεις και αφέντης, Έλληνα, να έχεις τους Αλβανούς και τους Ρωσοπόντιους να δουλεύουν τζάμπα για σένα και από την μία να το παίζεις πατριώτης και να μην θέλεις τους ξένους στην Ελλάδα, αλλά δεν έλεγες ότι ήθελες έξω από την Ελλάδα όλους τους ξένους εκτός από αυτούς που δούλευαν τζαμπα για σένα. 

Υποκριτές!!! Και τώρα φυσικά εσύ είσαι υπάλληλός τους Έλληνα και σε έχουν βγάλει στο σφυρί και σου τα παίρνουν όλα κοψοτιμής!!!

Εσύ όμως γκιαούρη τα θέλεις όλα να έρχονται ουρανοκατέβατα!!! Κάθεσαι και αναμασάς το παρελθόν των προγόνων σου, χωρίς να κάνεις τίποτα που να αποδεικνύεις, ότι είσαι άξιος απόγονός τους!!! Κάθεσαι και περιμένεις τις προφητείες, τους πολέμαρχους και τους Έψιλον να σε σώσουν!!!

Και γιατί να σε σώσουν ρε, οι προφητείες, οι πολέμαρχοι και οι Έψιλον; Πως την είδες την δουλειά ρε Έλληνα, γκιαούρη; Έχεις κάνει οτιδήποτε που να αποδεικνύει ότι είσαι άξιος για κάτι τέτοιο;

Γίνε πρώτα άνθρωπος, άρχισε να υιοθετείς μέσα σου αξίες και ιδανικά. Άρχισε να τιμάς τον εαυτό σου, την χώρα σου και το παρελθόν σου. Κάνε πρώτα κάτι εσύ για τον εαυτό σου, και άσε κατά μέρους τις προφητείες, τους πολέμαρχους, τους Έψιλον και οτιδήποτε από μηχανής ουρανοκατέβατο…

Μάθε πρώτα να δουλεύεις σωστά εσύ για τον εαυτό σου και την κοινωνία σου. Κοίτα να είσαι άξιος, να έχεις αξιοκρατία, να μην κοιτάς να βγάλεις το μάτι του διπλανού σου. Να μην λειτουργείς με λαδώματα, μίζες, μέσον, φακελάκια κι όλα τα άλλα θα έρθουν. Διώξε την διχόνοια και γίνε αγαπημένος με τους συνέλληνές σου.

Ξέρεις ότι ο Ηρόδοτος είπε ότι εάν ενωθούν οι Έλληνες ακομή και όλοι οι άνθρωποι της γης να μαζευτούν είναι δύσκολο να τους νικήσουν;

Τέλος πάντων, όλα αυτά που μας συμβαίνουν σήμερα μας συμβαίνουν, διότι τα αξίζουμε. Εμείς επιτρέψαμε και επιτρέπουμε να συμβούν όλα αυτά. Εμείς τα δημιουργήσαμε.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι δέκα εκατομμύρια Έλληνες θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι να πληρώνονται παχυλά, χωρίς να δουλεύουν αδιαφορώντας για τις συνέπειες στο κοινωνικό σύνολο. Όλοι θέλουν αξιοκρατία για όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό τους.

Γίναμε μία χώρα που δεν δημιουργεί και δεν παράγει τίποτα!!! Αντί να κάτσουμε να δουλέψουμε και να δημιουργήσουμε τα περιμένουμε όλα έτοιμα να έρθουν από τον ουρανό…

Από αυτό το πλευρό να κοιμάσαι Έλληνα, γκιαούρη!!!

Είχα πολλά περισσότερα να πω αλλά καλύτερα να το σταματήσω εδώ.

Κι αυτό που με εξοργίζει περισσότερο από όλα, είναι ότι οι περισσότεροι που θα συμφωνήσουν μαζί μου θα ξαναψηφίσουν τους ίδιους και θα συνεχίσουν να έχουν στην ζωή τους την σημερινή στείρα και απαράδεκτη λογική του νεοέλληνα!!!

Ω ρε Γκιαούρηδες!!!

Άντε να σας αφιερώσω και τον Παιάνα του σύγχρονου ραγιά, γκιαούρη, νεοέλληνα...

Ίτε παίδες Ραγιάδων,
παίδες γραικυλίζοντες.
Άριστοι χειριστές κτενός
αενάως τε φραπεδίζοντες.

Ίτε παίδες Ραγιάδων
καφετέριαθεν εφορμώντες.
Ει τις την βόλεψη σας θιγείν,
υπερασπισσόμενοι
άχρι τέλους πεσόντες.

Ίτε παίδες Ραγιάδων
τυφλοί ψυχήν τε όμμασι,
πλήρως ποδηγετηθέντες
υπάκουοι εις τηλεόρασιν.

Ίτε παίδες Ραγιάδων
αγώνων δια τα κοινά αρνητές.
Ουαί τοις ηττημένοις
παίδες Ραγιάδων
Ενδόξων προγόνων
ουκ έτι συνεχιστές.

Χρήστος Λαμπρούδης -  Συγγραφέας

Άνθρωποι ή.......

 Καμιά φορά που περπατώ στον δρόμο-συνήθως αμέριμνη ακόμα και αν έχω να πάω για δουλειά- πέφτω επάνω στις ποιο απίθανες εικόνες που θα μπορούσε να δει ανθρώπου μάτι.
Θα μου πείτε δεν κοιτάς να είσαι προσεκτική , κάθεσαι και κοιτάς τους γύρω σου; Δεν το κάνω ηθελημένα έτσι είμαι.
Βλέπω πρόσωπα σκυθρωπά που δείχνουν ότι βιώνουν την κατάσταση που ζούμε και δίπλα ξεπετάγονται κάτι άτομα σαν να ξεπήδησαν από άλλο πλανήτη. Λες και είναι πραγματικά εξωγήινα όντα. Έχω τύχει μπροστά στην εξής σκηνή. Σε στάση λεωφορείου μητέρα με δυο μικρά να μαζεύει ότι βρίσκει από τα σκουπίδια και δίπλα ακριβώς άλλα παιδιά, το τονίζω παιδιά να μιλάνε στο iPhone! Δυο εικόνες που και ο καλύτερος σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
Βλέπω, αλλά προσέξτε και εγώ σαν άλλο αδιάφορο -όχι εξωγήινο- ζώον δεν μιλώ απλά κοιτώ. Και να μου πείτε τι θα μπορούσα να κάνω;
Βέβαια εδώ είναι η στιγμή που γεννιέται στο πανούργο μυαλό μου η ερώτηση. Ποιον πρέπει να βοηθήσω την μάνα με τα μικρά ή το μικρό με το τηλέφωνο των 700 ευρώ. Εκεί χάνω πραγματικά την μπάλα. Κουνάω το κεφάλι μου μήπως και πάρω ξανά μπροστά και απομακρύνομαι γιατί το μόνο που θα καταφέρω είναι να στεναχωρηθώ ή στην χειρότερη να μουλαρώσω περισσότερο με την κατάσταση μας.
Αφήνω την στάση και πάω παρακάτω, επιλέγω τα πόδια μου να με οδηγήσουν στο σπίτι μου και όχι το τρόλεϊ. Η εικόνα θέλω δεν θέλω έχει καρφωθεί στο κατά τα άλλα ΠΑΝΟΥΡΓΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ που δεν καταφέρνει όμως να λυτρωθεί από τον φόβο. Μια εικόνα τι μας προκαλεί;  Συνήθως μας αρέσει, άλλες φορές αποτροπιασμό.
Είναι όμως και φορές που μας προκαλεί φόβο. Εκείνο το μικρό σαράκι που ενδόμυχα τρώει τα σωθικά μας και μας λέει ''ίσως φτάσεις και εσύ μια ημέρα εκεί''. Τελικά τι οδηγεί μια μάνα σε αυτό το σημείο; Το ότι δεν έχει δουλειά; Το ότι έφερε στον κόσμο τα παιδιά; Έχετε ακούσει το ρητό.....''εμένα μου έτυχε δεν το ήθελα το παιδί''. Δεν θα μάθουμε μόνο την βλέπουμε τώρα, σε αυτή την κατάσταση που ζει.
Και μετά έρχεται το μικρό 12-13 με το iPhone στο χέρι να σου θυμίσει ότι η ζωή δίνει ''ίσες ευκαιρίες σε όλους.'' Μήπως όμως τελικά το δεύτερο παιδί δεν έχει γονείς; Ίσως εκείνο χρειάζεται τελικά την βοήθεια.''
Εικασίες και ερωτήματα αναπάντητα. Ζούμε σε ένα κόσμο που τον έχουμε καταντήσει άσχημο. Σαν να έχουμε πάρει ο κάθε ένας μας  κομμάτια  από άσχετες ταινίες τα έχουμε ενώσει και περιμένουμε να βγει νόημα. Αμ....πως να βγει νόημα όταν δεν υπάρχει θέμα;
 Γιατί ζούμε; Για να δουλεύουμε; Οικογένεια γιατί κάνουμε; Μήπως γιατί έτσι πρέπει; Μήπως για το τι θα πει ο κόσμος; Η κοινωνία ζωντανών νεκρών που περιφέρονται στους δρόμους και κρίνουν παρά την ανέχεια που μας δέρνει. Παρά τις εικόνες που συναντάμε όλοι μας. Δεν είμαστε πια άνθρωποι, είμαστε φυλακισμένες ψυχές σε άψυχα σώματα, γεμάτα ασθένειες ψυχικές και σωματικές. Και ακόμα μας ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος. Ακόμα κοιτάμε το κορίτσι με την μουσουλμάνικη μαντίλα με μισό μάτι και δεν την αφήνουμε να ζήσει έτσι όπως εκείνη έχει επιλέξει. Δεν εξηγούμε στα παιδιά μας τι σημαίνει αυτή η πράξη της κοπέλας και τα οδηγούμε σε μονοπάτια ρατσισμού και φόβου. ....... Αμ! Καημένε εσύ που την κοιτάς έτσι, αν ζούσες στον τόπο της έτσι θα ήσουν.

Δεν θα ήθελα να κουράσω όποιον αποφασίσει να ασχοληθεί με τούτο εδώ το κείμενο. Αλλά ας ανοίξουμε τα φτερά της ψυχής μας ας την αφήσουμε να ελευθερωθεί. Χρειαζόμαστε δύναμη και μόνο έτσι θα την βρούμε......

Κατερίνα Μπουγαζιανού Σωπύλη ...

O φάρος του νησιού πάντα εκεί να ανάβει να μου δείχνει τον δρόμο για την αγκαλιά σου. Από μικρό παιδάκι ακόμα παρατηρούσα κάθε σου κίνηση, θαύμαζα εσένα και την σοφία που κατείχες.
Αγράμματη, μεγάλη και με δυσκολία έμαθες να γράφεις το όνομα σου,το θυμάμαι σαν τώρα που μας έκανες παράπονα  ότι δεν θα τα καταφέρεις. Τα κατάφερες όμως και όλα σου τα εγγόνια είμαστε τόσο περήφανα για εσένα. 
Αυτή όμως η άγνοια για την γραφή και την ανάγνωση ποτέ δε σε εμπόδισαν να μας διδάξεις. Τα λόγια σου γεμάτα σοφία , με γαλούχησαν με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα.
Το καφέ μαντήλι κάλυπτε τα ολόλευκα μαλλιά σου,μου έκανε εντύπωση η ευλάβεια που το φόραγες αλλά και το πόσο περιποιημένη παρά τα χρόνια σου ήσουν.
Παππού δεν γνώρισα μα η εικόνα του ολοζώντανη μπροστά μου από τις δικές σου περιγραφές. Η ζωή σου ένα μεγάλο βιβλίο γεμάτο από ανατροπές. Γνώρισες πόνο , πόλεμο, πείνα  δυστυχία , τίποτα όμως αγαπημένη μου Κατίνα δεν σε άγγιξε.

Δυνατή αγέρωχη , στάθηκες όρθια. Αυτό μας έμαθες , αυτό μου έμαθες την δύναμη της ψυχής. Το να ξυπνώ το πρωί και να λέω ευχαριστώ για την ανάσα που μου χάρισε για άλλη μια ημέρα.
Οι ιστορίες σου πάντα με καθήλωναν με σχεδόν ανοιχτό το στόμα παρακολουθούσα τις περιγραφές σου. Δεν κατέχω τι ήταν αλήθεια και τι ψέμα , ξέρω όμως ότι έδωσες ώθηση στο μυαλό να ονειρευτεί. Ότι όπλισες το χέρι να γράψει. 
Είναι υπέροχο να φέρεις το όνομα μιας γυναίκας σαν και εσένα, είμαι πολύ περήφανη που είμαι εγγονή σου. Και αν έχεις φύγει εδώ και δυο χρόνια , τίποτα δεν μπορεί να σβήσει την εικόνα σου.


Στην αγαπημένη μου γιαγιά Κατερίνα Μπουγαζιανού Σωπύλη.

O ΑΝΕΜΟΣ.....

Στον άνεμο λυγά. Είναι το μπουμπούκι που δεν πρόλαβε να ανθίσει , το χώμα ξερό, άνυδρο και εκείνο έστεκε εκεί. Λίγες ακτίνες φωτός φάνηκαν πριν τρία χρόνια ακριβώς. Τότε ήταν λουλούδι, πρόλαβε και άνθισε . Τα πέταλα του όλο χρώμα, ζηλευτό γεμάτο ζωή. Έστεκε καμαρωτό στους περαστικούς και λυπόταν που την νύχτα το φεγγάρι το καλούσε να κλείσει για να μη το κάψει το φως του.

Εκείνο προτιμούσε να μένει έτσι, ζωντανό και το βράδυ, η σκοτεινιά , ναι βάραινε την ατμόσφαιρα αλλά ήταν αυτή η γλυκιά αίσθηση  του χάριζε ηρεμία. Τέντωνε τον λεπτό κορμό του και κοίταζε κατάματα την σελήνη. Ώρες ολόκληρες μίλαγε μαζί της. Ονειρευόταν και ονειρευόταν ….

Οι νύχτες και οι ημέρες της ευτυχίας όμως πέρασαν. Ο ήλιος έφυγε και ήρθε ο άνεμος με την φίλη του την βροχή. Φύσαγε εκείνος και η βροχή πάγωνε, οι πρώτες νιφάδες χιονιού έπεσαν επάνω του. Το όμορφο κόκκινο χρώμα χάθηκε , έγινε μουντό. Φαντάστηκε ότι μπορεί να παίξει με το χιόνι , δεν ήξερε ότι μπορεί να το καταστρέψει. Λίγο έμεινε να παίζει και να χαίρεται. Έπειτα ήρθε η καταστροφή. Τα πέταλα ξεράθηκαν ο κορμός λύγισε και χάθηκε για πάντα….

Οι  μήνες όμως έρχονται ο ένας πίσω στον άλλο και ο κάθε ένας τους, κουβαλά χρώμα και πινέλο να φτιάξει τον δικό του πίνακα. Ήρθε και ο Μάιος μέσα στην ζωγραφιά του ήταν και το μικρό μας μπουμπούκι. Περίμενε να ανθίσει ώστε να ζήσει ξανά τις όμορφες στιγμές που είχε περάσει …..

Δεν τα κατάφερνε όμως. Ο ΑΝΕΜΟΣ αυτός, που όλα τα σκορπά και άλλοτε παγωμένος και σκληρός , άλλοτε καυτός έκανε το μπουμπούκι μας να λυγά να μην μπορεί να ανθίσει. ‘’Θα φύγω !!!’’ Φώναξε στον προστάτη του τον Μάι , εκείνος δεν άκουσε , είχε τόσα άλλωστε να κάνει. Είχε και άλλα λουλούδια να ασχοληθεί. Εκείνο το έρμο νόμιζε ότι ήταν το μόνο. Δεν ήταν όμως….

Αρνούμενο να ανθίσει , έμεινε  ένα μικρό πανέμορφο κόκκινο μπουμπούκι. Θα ερχόταν η επόμενη άνοιξη. Η επόμενη ευκαιρία να βρει τον εαυτό του. Τότε θα γινόταν το θαυμαστό λουλούδι…. Ο ΑΝΕΜΟΣ θα είχε μείνει για πάντα παρελθόν μιας και θα ήξερε να τον αντιμετωπίσει……

                                                Η μοίρα άνοιξε το μονοπάτι
                                               Εσύ το ακολουθείς χωρίς καμιά
                                               αντίσταση.

                                              Έφτασες ως εδώ με μόνο σου
                                              οδηγό το μικρό καράβι που ο 
                                              αέρας το έσπρωχνε προς μια 
                                              κατεύθυνση.

                                             Κοιτάς γύρω σου, να δεις τις ψυχές
                                             που ζουν όπως εσύ-ψυχές κουρασμένες.
                                             Μήπως ζεις μιαν άλλη ζωή;
                                             Μήπως τελικά είναι δανεική;

                                             Κομμάτια διάσπαρτα, κομμάτια
                                             δικά σου σκύβεις να πάρεις ένα...
                                             Ξαφνικά καίγεσαι....