Μέσον μαζικής μεταφοράς ψυχών...

Ξεκίνησα όπως κάθε πρωί, την ίδια ακριβώς ώρα. Κάνοντας τις ίδιες κινήσεις ,μοιάζει όλο αυτό με χιλιοπαιγμένη ταινία. Στο λεωφορείο πρόσωπα σκυθρωπά ίσως και τρομαγμένα. Που πάνε, τι να σκέφτονται . Διακρίνω λύπη ,θολές προσωπικότητες κρυμμένες πίσω από την ψεύτικη εικόνα που θέλουν να δείξουν. Το μέσον μαζικής μεταφοράς ψυχών κάνει στάση, στην ιστορία του καθενός που κουβαλά μαζί του. Κάθε μέρα μια νέα ιστορία. Μια ιστορία με την ίδια αρχή μα  ποτέ, με το ίδιο τέλος. Απο το παράθυρο βλέπω έναν άστεγο που προσπαθεί να καλυφτεί από το κρύο. Σκεπασμένος με χαρτόκουτα , προσπαθεί να μη βλέπει την κατάντια της ζωής του. Ο  υποτιθέμενος συνάνθρωπος του, δεν  του δίνει καμία σημασία. Λες και πρόκειται για ένα φύλλο που το πήρε ο αέρας και απλά το ακούμπησε εκεί. Περνά, τον κοιτά και γυρίζει το κεφάλι του. Δεν θέλει να βλέπει. Φοβάται , η εικόνα αυτή του προκαλεί αηδία. Σίγουρα θα πρόκειται για κάποιον ξένο. Μα έχει εθνικότητα, η φτώχια , η ανέχεια, ο πόνος του να μην έχεις ΤΙΠΟΤΑ….;

Από την απέναντι μεριά του δρόμου τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια δεν έχουν σβήσει ακόμα. Στέκουν εκεί ανάμενα να φωτίζουν , να μου θυμίζουν ότι ήρθαν οι γιορτές. Οξύμωρο ο άστεγος και ο στολισμός του δρόμου. Ποιο κάτω κάποιος κατεβαίνει . Φοράει κουστούμι και κρατάει ένα πανάκριβο χαρτοφύλακα… Με μεγάλη έκπληξη τον βλέπω να κατευθύνεται στον κάδο απορριμμάτων του δήμου. Σηκώνει το μανίκι του και βάζει βαθιά το χέρι , κάτι ψάχνει, αναρωτιέμαι τι δουλειά έχει ένας τέτοιο άνθρωπος να κάνει αυτή την κίνηση. Βγάζει ένα μισοφαγωμένο κουλούρι το καθαρίζει το τυλίγει με ευλάβεια σε ένα χαρτομάντιλο , το τοποθετεί στον χαρτοφύλακα . Δεν ασχολείται κανείς μαζί του. Μόνο εγώ έχω με τα μάτια γουρλωμένα  τον κοιτάζω. Τον ίδιο δεν φαίνεται να τον αφορά ποιος τον βλέπει.

Το μυαλό μου γυρίζει στον άστεγο. Ο ένας με κουστούμι αλλά πεινασμένος και ο άλλος ξαπλωμένος στην μέση του δρόμου να προσπαθεί να κλείσει λίγο τα μάτια του μπας και βρεθεί σε έναν άλλο κόσμο για λίγο. Σε έναν κόσμο που θα πάρει την χαρτόκουτα και θα τον σκεπάσει με μια κουβέρτα. Δεν νοιάζονται γιατί συνήθισαν  να μην τους βλέπουν . Άφαντοι σε μια πόλη γεμάτη ψεύτικες ζωές καλυμμένες από χριστουγεννιάτικα όνειρα , όνειρα που σβήνουν μετά το πέρας των γιορτών όπως τα λαμπάκια. Άνθρωποι φαντάσματα χαμένοι σε ένα κόσμο αφιλόξενο . Έφτασα. Άλλο ένα ταξίδι τελείωσε κατέβηκα και κοίταξα πίσω, για κάποιους συνεχίζεται το ταξίδι με τις σκέψεις και τις επιθυμίες τους να γίνονται  μαχαίρια κοφτερά που κατακρεουργούν την ίδια τους την ψυχή.

Σκέψεις....

Η ζωή μας είναι ένα ρινγκ. Παλεύουμε καθημερινά να επιβιώσουμε χωρίς να ξέρουμε πότε θα χτυπήσει το καμπανάκι της λήξης του προσωπικού μας αγώνα. Υπάρχουν όμως αστάθμητοι παράγοντες που μας σπρώχνουν και βγαίνουμε εκτός  Δεν θα πρέπει όμως να το βάζουμε κάτω , δεν θα πρέπει να κοιτάμε πίσω λυπημένοι, σηκωνόμαστε ματωμαίνοι και προσπαθούμε ...Ξεκινάμε πάλι από την αρχή με περισσότερη δύναμη. Όπλο μας η εμπειρία ,αυτή τη φορά . Ο αγώνας μπορεί να γίνει πιο δύσκολος πιο απαιτητικός αλλά εμείς κρατάμε,αντέχουμε! 

Αυτό καλούμαστε να κάνουμε εμείς οι Έλληνες καθημερινά πια. Ξυπνάμε το πρωί και αντί για ήλιο βλέπουμε συννεφιά και θολούρα. Δεν ξέρουμε τι βρίσκεται μπροστά μας. Οι διαιτητές του αγώνα μας παίζουν , σαν μικρά παιδιά αρνούμενοι να κοιτάξουν τι γίνεται μέσα στο ρινγκ, αφήνουν τους αγωνιζόμενους να χύσουν όλο το αίμα τους , να ξεσκίσουν τις σάρκες τους. Να παλέψουν και να παλέψουν,όταν  θυμηθούν  πια ότι υπάρχουν αφήνουν λίγο το παιχνίδι με τα τουβλάκια τους , τους ρίχνουν μια απαξιωτική ματιά και συνεχίζουν. 

Ο καθένας από εμάς όλες αυτές τις ημέρες με το φιάσκο της κυβέρνησης να προβάλλεται απο τα κανάλια κόλακες σαν κακογηρισμένο σήριαλ χωρίς ουσία κοιτάζει αποσβολωμένος μιας και οι κύριοι αυτοί παίζουν με τον κόπο μας με την ίδια μας την ζωή. Θα μείνουμε στο Ευρώ δεν θα μείνουμε θα γυρίσουμε στην δραχμή δεν θα γυρίσουμε. Και ποια η διαφορά την στιγμή που οι ίδιοι θα είναι ξανά στην κυβέρνηση. Ποια η διαφορά για εκείνον που ψάχνει στα σκουπίδια μπας και βρει κάτι να φάει. Ποια η διαφορά για εκείνους που έχασαν τα σπίτια τους. Καμία. Βαρέθηκα να θέλω να χαλαρώσω και αντί αυτού να βλέπω να με χλευάζουν να μου μιλάνε για σταθερότητα για ''ομαλότητα''. Να παίζουν οι κύριοι ΓΑΠ και ΑΣ σαν άλλα όντως παιδάκια αλλά οχι με τουβλάκια με τα πουλάκια τους μπροστά στην κάμερα....και εγώ να είμαι αναγκασμένη να τους ακούσω και να παίξω στο δικό τους παιχνίδι στερούμενη σχεδόν πια τα πάντα και θυσιάζοντας τα πάντα για τα αυτονόητα....

H ΜΟΙΡΑ..

Είναι αλήθεια ότι η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Είναι αλήθεια ότι σου φέρνει στον δρόμο σου ανθρώπους και καταστάσεις που δεν περιμένεις. Κάποτε πίστευα ότι την μοίρα την φτιάχνεις μόνος σου.. Μετά από όμως από το περσινό καλοκαίρι κατάλαβα ότι , ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Ακολουθείς τον δρόμο που σου δείχνει χωρίς να σκεφτείς , σαν το μονοπάτι να είναι χαραγμένο και σε περιμένει να το διαβείς. Σαν να περιμένει μόνο εσένα , κοιτάς πίσω και δεν βλέπεις τίποτα μόνο τον προορισμό βλέπεις.... Τον προορισμό με σκοπό να ζήσεις το ταξίδι που σου προσφέρει απλόχερα. Δεν φοβάσαι αν θα πληγωθείς , αν θα ταπεινωθείς το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να  ζήσεις ίσως ακόμα και την ζωή που ποτέ δεν έζησες . Να κάνεις πράγματα που ποτέ μέχρι τότε δεν είχες σκεφτεί.....
Δεν μετανιώνεις , φτάνεις στον προορισμό σου. Θες να συνεχίσεις , θες να κάνεις και άλλο ταξίδι να το ξαναζήσεις , να το ξαναγευτείς. Μετά έρχεται το μπαμ της ίδιας μοίρας που σε οδήγησε στο να ταξιδέψεις να στα αλλάξει όλα ΠΑΛΙ!
Δεν θες να ακλούθησες θες να πεις όχι ένα όχι τρανταχτό μπας και αλλάξεις τα δεδομένα του σκληρού δίσκου της μοίρας σου.... Κοιτάς τα κομμάτια σου και προσπαθείς να τα μαζέψεις χωρίς να δουν οι άλλοι ότι έχουν σπάσει. Γίνεσαι σκληρός με ανθρώπους που μέχρι πριν μέρες ορκιζόσουνα ότι δεν θα άφηνες ποτέ.  Κλαίς φωνάζεις σιωπηλά να μη σε ακούσουν και σε κρίνουν. Να μην δουν τον πόνο σου, ποιος άλλωστε θα σε καταλάβει ποιος θα σε νιώσει. Κανείς!
Λες πράγματα που δεν στέκουν στα άτομα που πληγώνεις , ενώ θέλεις να πεις ότι  θες να είσαι να γίνουν όλα όπως τα είχες  φανταστεί, να πεις συγνώμη , να φωνάξεις  να ουρλιάξεις..... μα...................... όχι δεν γίνεται πρέπει να παίξεις  τον ρόλο σου καλά. Για εσένα  για να μην κυλήσεις ξανά για  να μην δώσεις περιθώρια να σου αλλάξουν την γνώμη....

Γυρίζεις στην βάση σου. Κάθεσαι στον δηλητηριασμένο θρόνο σου. Πονάς , μα οφείλεις να μην κοιτάξεις ξανά μπροστά .... Πρέπει να στηρίξεις  αυτό που μέχρι τώρα σου έτρωγε την σάρκα .... Ο πόνος είναι μεγάλος το φορτίο βαρύ, λες αντίο στο όνειρο  για πάντα......

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ .

Στον νου μου έρχονται στιγμές
στιγμές αγαπημένες
να μου θυμήσουν εποχές άλλες ευτυχισμένες

Στο σημέρα πάλι γυρνώ και ψάχνω κάτι για βρώ
κάτι απο εκείνες, σκοτάδι όμως
και φωτιά κάλυψαν τις ελπίδες

Τα δάκρυα ωκεανός που θέλουν να με πνίξουν
Άπλώνω τα χέρια στον καπνό μήπως εκεί κάπου σε
βρω μα έχεις γίνει στάχτη....
Κατερίνα Σωπύλη Μπουγαζιανού 16/8/2011

Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ του ΧΡΗΣΟΥ ΦΑΣΟΥΛΑ εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

Έτσι λοιπόν, με βλέπουν όλοι: ως παιδί, πιτσιρίκι. Μα εγώ δε νιώθω παιδί, παρόλο που έχω κλείσει μόλις τα δεκατρία. Οκέι, ενήλικας δεν είμαι. Ούτε όμως και σοφός. Δεν υπάρχει τέτοια λέξη. Είναι απλώς ένα κατασκεύασμα των ελαφρόμυαλων. Σου λέει, δεν είμαι εγώ βλάκας, αυτός είναι σοφός. Αλλά, σας ξαναλέω, το επίθετο σοφός δεν υφίσταται, παρά μόνο στον συγκριτικό βαθμό. Σοφότερος. Κι εγώ, το δίχως άλλο, είμαι σοφότερος απ' όλους εσάς. Χίλιες φορές...

Τεσσάρων, δεκατριών, είκοσι χρονών... Ο μικρός Χάρης μεγαλώνει παλεύοντας να συμβιβάσει την ευφυΐα με την παιδικότητα. Παράλληλα προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε βασανιστικά ερωτήματα: Γιατί η Αννούλα τον σνομπάρει διαρκώς; Γιατί ο σακάτης συγγραφέας που τυγχάνει να είναι πατέρας του δηλώνει τόσο ευχαριστημένος από τη μίζερη ζωή του; Γιατί του κρύβει επίμονα το πρώτο του βιβλίο; Γιατί η μητέρα του δεν του φανερώνει τον λόγο που παράτησε τον άντρα της, οδηγώντας τον έτσι στην αναπηρία ύστερα από μια πτώση στο κενό;
Μα για σταθείτε... το κενό, η άβυσσος! Μήπως εκεί βρίσκονται όλες οι απαντήσεις που ζητάει;

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος. Έπεσε τυχαία στα χέρια μου στην έκθεση βιβλίου στο ΖΑΠΕΙΟ και το λάτρεψα αμέσως πρώτα από όλα από το εξώφυλλο. 
Ένα χαρισματικό παιδί. Ένα παιδί θαύμα που ακροβατεί ανάμεσα στην λογική και την παράνοια. Ψάχνει να βρει τον δρόμο του. Μια οικογένεια που κρατά καλά κάποια μυστικά, ένας πατέρας καθηλωμένος σε μια αναπηρική καρέκλα......
Ψάχνοντας να βρει τι ακριβώς είναι ο ίδιος έρχεται και η μεγάλη αλλαγή....
Συγκλονιστικό , ανατρεπτικό........................... 
Δεν θα πω άλλα, συγχαρητήρια στον ΧΡΗΣΤΟ ΦΑΣΟΥΛΑ για το βιβλίο του. Εύχομαι ολόψυχα να το ευχαριστηθείτε όπως εγώ.  

Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΑΝΘΙΣΕ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ Φραγκάκη Ειρήνη

Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΑΝΘΙΣΕ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ  Φραγκάκη Ειρήνη

Κάποτε έβλεπα τη ζωή μου σαν να ήμουν κλεισμένη πίσω από σίδερα. Λες και δεν υπήρχε αέρας εκεί που με είχαν κλείσει. Ασφυκτιούσα αλλά δεν το έβλεπε κανένας.

Ποιος άλλωστε είχε την «καλοσύνη» να ενδιαφερθεί για το πώς ένιωθα ή για το τι με απασχολούσε;

Ποιος υπήρξε έστω και μια φορά στη ζωή μου να με ρωτήσει για το τι είχε πραγματικά ανάγκη η ψυχή μου;

Κανείς, μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο μου εκείνος, που όχι μόνο είχε την καλοσύνη να ρωτήσει, αλλά ό,τι έκανε ήταν και φαινόταν πραγματικό, μέσα απ’ την καρδιά του.

Εκείνος ήταν που μου έδειξε τι θα πει ΖΩΗ!

Τι θα πει να ανασαίνεις χωρίς να χρειάζεσαι μάσκα οξυγόνου και μου έδειξε τον τρόπο να το κάνω χωρίς να έχω τύψεις ό,τι κλέβω… την ανάσα κάποιου άλλου.

Εκείνος για τον οποίο η αγάπη άνθισε στην ψυχή μου!
Είδα όλη την προσπάθεια της αγαπημένης μου φίλης Ειρήνης Φραγκάκη ώστε να καταφέρει να  εκδώσει  το πρώτο της ‘’παιδί’’. Ακούραστη και με τρομερή αυταπάρνηση τα κατάφερε. Με μεγάλη επιτυχία. Το βιβλίο αυτό είναι η βίβλος κάθε γυναίκας που προσπαθεί να φτιάξει την ζωή της. Που θέλει να ζήσει και να δημιουργήσει. Εγώ προσωπικά την ευχαριστώ γιατί μέσα από τις σελίδες του , είδα κομμάτια της δικής μου ζωής, μέσα από το ταξίδι αυτό έμαθα , έγινα καλύτερη και απέκτησα αυτοπεποίθηση.

Να είσαι καλά ΕΙΡΗΝΗ ΦΡΑΓΚΑΚΗ. Να συνεχίσεις το έργο σου , έχεις πολλά να δώσεις ακόμα. Ελπίζω πολλές ψυχές ακόμα να ανθίσουν μέσα από το βιβλίο σου…

Κατερίνα Σωπύλη - Μπουγαζιανού 08/07/2011.

---

Κισμέτ...

Σκέφτομαι έντονα καμιά φορά, αν είναι αλήθεια αυτό που λένε οι παλαιότεροι, κισμέτ ή αλλιώς το πεπρωμένο. Άραγε το φτιάχνουμε μόνοι μας ή μήπως είναι γραμμένο στα κατάστιχα του ΘΕΟΥ πολύ πριν γεννηθούμε!

Πάλι αναρωτιέμαι αν είναι προγεγραμμένη η ζωή μας, τα λάθη που κάνουμε, είναι κι αυτά ένα παιχνίδι που μας οδηγεί τελικά σε αυτό που έχει φανταστεί ο μεγαλοδύναμος για τον καθένα μας; Αναπάντητα ερωτήματα...

Όταν ήμουν πολύ μικρότερη, νόμιζα ότι αναλόγως με το τι πράττω στην ζωή μου αυτή με οδηγεί . Αργότερα κατάλαβα ότι …ότι και να κάνω, όσες προσπάθειες, αυτό που είναι να γίνει θα γίνει και θα με πάει σε μονοπάτια που ή θα τα περπατήσω ή θα κάτσω άπραγη.

Η ζωή μου έχει αποδείξει ότι δεν έχει σημασία να στεναχωρηθώ για κάτι που αναπόφευκτα θα έρθει . Το μυαλό έχει την ικανότητα να δέχεται την νέα κατάσταση...

Αυτό που ξέρω ότι μπορώ να κάνω, είναι να φέρω την νέα κατάσταση στα μέτρα μου , να ζήσω μέσα σε αυτή χωρίς στεναχώριες και κλάματα.

Κάποτε το έκανα αυτό, τώρα μου είναι πολύ - πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθω, νιώθω ότι δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου. Σαν έρμαιο τον αφήνω να δέχεται τις καταστάσεις και να με επηρεάζουν, σε σημείο να κλείνομαι όλο και πιο πολύ στον εαυτόν μου
Κατερίνα Σωπύλη Μπουγαζιανού 4/6/2011

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Η φύση, την εποχή αυτή δίνει τα πιο όμορφα χρώματα. Τα λουλούδια με τις χιλιάδες αποχρώσεις, συνέθεταν ένα πανέμορφο πίνακα ζωγραφικής.

Η θάλασσα έπαιζε με τον ήλιο, του οποίου οι ακτίνες σαν άλλες χορδές κιθάρας την άγγιζαν απαλά και εκείνη, έβγαζε ένα απαλό ήχο.

Κοίταζε το πλοίο να  ξεμακραίνει  και εκείνος πίσω, με τα μάτια γεμάτα από αυτήν. Οι εικόνες της, καρφιτσωμένες στην  ψυχή του βαθιά δομούσαν ένα όμορφο  μα συνάμα πικρό πάζλ. Ένα πάζλ που αν κανείς κάποτε  έβρισκε τα κομμάτια και τα ένωνε  σωστά, θα έφτιαχνε μια όμορφη ζωή με τους δύο αγκαλιά.

Μια αγάπη , ένα όνειρο για  μια ζωή από την αρχή χωρίς μέλλον. Μα ήθελαν να το ζήσουν έστω και για λίγο έστω και για μια φορά… υιοθέτησα να υψώνω νέα τοίχοι  ένα παιδι

Δευτέρα, κάθε πρωί τέτοιας ημέρας θα ήθελε να μην σηκωνόταν από το κρεβάτι . Δεν μπορούσε να συνηθίσει με τίποτα το πρωινό ξύπνημα, ειδικά μετά από Σαββατοκύριακο.

Παρόλα αυτά όμως άνοιξε τα μάτια της και με μια κίνηση σηκώθηκε. Άλλωστε την περίμεναν τόσα να κάνει. Κάθε  πρωί ξύπναγε τα παιδιά, τα έντυνε τους ετοίμαζε πρωινό. Ετοίμαζε και για τον αξιότιμο σύζυγο και μετά αφού έπινε δύο βιαστικές γουλιές από τον καφέ της  έφευγε και αυτή, για την δουλειά. Όχι δεν έπινε τον καφέ  για να ξυπνήσει , αυτό το είχε κάνει πολύ πριν αναγκάστηκα με όλα αυτά που έκανε. Εκείνη πάντα κοίταζε να είναι σωστή, άσχετα αν ο ρόλος που της είχαν δώσει , αυτός της εργαζόμενης μητέρας δεν της άρεσε καθόλου. Με τον άντρα της τον Παύλο ξεκίνησαν σαν φίλοι και μετά ανακάλυψαν ότι είχαν τόσα κοινά ώστε , μπορούσαν να είναι μαζί. Είχε πάψει να πιστεύει στους μεγάλους έρωτες και στις μεγάλες αγάπες. Ο γάμος της ήταν ένας καλός συνεταιρισμός δύο ανθρώπων που απλά υπήρχε μεταξύ τους συνεννόηση και αλληλοσεβασμός.

Αργότερα όμως άρχισε να νιώθει πράγματα. Τον αγάπησε, τον σεβόταν και δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτόν. Από την άλλη μεριά τον άκουγε και βοηθούσαν πολύ ο ένας τον άλλο. Το ότι τον αγαπάει  προτιμούσε να  του το δείχνει παρά να το λέει. Φοβόταν ότι θα ήταν αποτέλεσμα συνήθειας και όχι πραγματικό συναίσθημα. Σε αντίθεση με τον άντρα της που το έλεγε συνέχεια.

 Όταν ήρθαν τα παιδιά το σκηνικό άλλαξε , όλα έγιναν πιο όμορφα μα και πιο δύσκολα…..

Η Μυρτώ  ήταν μια γυναίκα που παντρεύτηκε για να κάνει οικογένεια και παιδιά. Για να μεγαλώσει η ίδια αυτά τα παιδιά. Βέβαια η ιστορία άλλα της επιφύλασσε. Δούλευε ως το απόγευμα και τα χρέη της μάνας τα έκανε πότε η μητέρα και πότε η πεθερά της.

‘’Τυχερή είσαι ρε που έχεις βοήθεια ‘’ της έλεγε καμιά φορά η συνάδελφος της η Σοφία. Μα… Εκείνη δεν ήθελε να τις προσέχει κάποιος τα παιδιά ήθελε να το κάνει μόνη της. Πάντα θα θυμόταν όσα χρόνια και να περάσουν , του τηλεφώνημα της μητέρας της πριν
μερικά χρόνια στην δουλεία της. ‘’Έλα κόρη μου τάξε μου! Ο Χριστάκος μας έκανε τα πρώτα βήματα του’’  . Χαμογέλασε, μα τα δάκρυα της άρχισαν το ταξίδι τους από τα μάτια της για να καταλήξουν στα μάγουλα της. Πόσο άδικη τελικά θα μπορούσε να είναι η ζωή.
Κατερίνα Σωπύλη - Μπουγαζιανού. 4/6/2011.