Όνειρα..

Εκεί που το όνειρο συναντά την ζωή. Εκεί που ότι έχουμε σκεφτεί γίνεται με μια ανάσα , δίχως κόπο. Εκεί να βρεθούμε. Να ζήσουμε.

Κόποι , καημοί και δάκρυα , δεν υπάρχουν σε αυτή την χρωματιστή παλέτα του ονείρου. Τα χαμόγελα διάπλατα. Η αγάπη μεταμορφωμένη σε μικρές χιλιάδες πεταλούδες , αγγίζει κάθε καρδιά και δίνει ζωντάνια και χρώμα.

Σε κάθε άνθρωπο αξίζει να περάσει έστω και λίγο από ετούτο τον μαγικό τόπο. Να ξενοιάσει , να σηκώσει τα χέρια ψηλά να ακουμπήσει το φως του ήλιου, να αγγίξει τον ουρανό να γίνει ένα μαζί του.

Δεν ξέρω αν είναι τελικά στο χέρι μας όλη η ετούτη η μαγεία που περιγράφω. Αξίζει όμως να δοκιμάσουμε να το ζήσουμε . Αξίζει να περπατήσουμε ανάμεσα στις χρωματιστές πεταλούδες, να παρασυρθούμε στην δίνη του ποταμού της αγάπης.

Την βρίσκουμε σπάνια μα όταν την βρούμε αξίζει κάθε θυσία ώστε να την κρατήσουμε για πάντα κοντά μας. Η αληθινή αγάπη δεν έχει χρώμα ούτε καταγωγή. Είναι ανιδιοτελής και έτοιμη να αντιμετωπίσει  κάθε δυσκολία. Έτσι μόνο θα βρεθεί στον μαγικό μου κόσμο.  

Τα όνειρα όμως μένουν όνειρα…

Λίγες σκέψεις...

Σκέψεις ποτάμι. Τρέχουν αφήνοντας πίσω την αίσθηση της χαμένης ζωής. Της ζωής που δεν μπορείς να ζήσεις. 

Εκείνες οι σκέψεις είναι που αν ενωθούν με την ψυχή και το μολύβι μένουν στην αιωνιότητα.  Αφήνονται , εκτελούν τον σκοπό τους όσο καλύτερα μπορούν, παρασύρουν.

Μεγάλο όπλο το μολύβι. Κάνει τον πόνο λέξεις και τις λέξεις εικόνες. Θα ήθελα να είχα μόνο αυτό το όπλο στα χέρια μου. Να δίνω τις σκέψεις μου απλόχερα. Τι και αν κριθώ; Τι και αν παρεξηγηθώ; Ίσως κάποιος ή κάποιοι μάθουν από αυτές. Ίσως πάλι, να ακουλουθήσουν τα  δικά μου χνάρια στο χαρτί.

Εγώ ολοένα θα ελευθερώνω τον εαυτό μου σε αυτό το μαγικό ταξίδι δίπλα τους. Και ο πόνος θα γίνεται χαρά.