H ΜΟΙΡΑ..

Είναι αλήθεια ότι η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια. Είναι αλήθεια ότι σου φέρνει στον δρόμο σου ανθρώπους και καταστάσεις που δεν περιμένεις. Κάποτε πίστευα ότι την μοίρα την φτιάχνεις μόνος σου.. Μετά από όμως από το περσινό καλοκαίρι κατάλαβα ότι , ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Ακολουθείς τον δρόμο που σου δείχνει χωρίς να σκεφτείς , σαν το μονοπάτι να είναι χαραγμένο και σε περιμένει να το διαβείς. Σαν να περιμένει μόνο εσένα , κοιτάς πίσω και δεν βλέπεις τίποτα μόνο τον προορισμό βλέπεις.... Τον προορισμό με σκοπό να ζήσεις το ταξίδι που σου προσφέρει απλόχερα. Δεν φοβάσαι αν θα πληγωθείς , αν θα ταπεινωθείς το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να  ζήσεις ίσως ακόμα και την ζωή που ποτέ δεν έζησες . Να κάνεις πράγματα που ποτέ μέχρι τότε δεν είχες σκεφτεί.....
Δεν μετανιώνεις , φτάνεις στον προορισμό σου. Θες να συνεχίσεις , θες να κάνεις και άλλο ταξίδι να το ξαναζήσεις , να το ξαναγευτείς. Μετά έρχεται το μπαμ της ίδιας μοίρας που σε οδήγησε στο να ταξιδέψεις να στα αλλάξει όλα ΠΑΛΙ!
Δεν θες να ακλούθησες θες να πεις όχι ένα όχι τρανταχτό μπας και αλλάξεις τα δεδομένα του σκληρού δίσκου της μοίρας σου.... Κοιτάς τα κομμάτια σου και προσπαθείς να τα μαζέψεις χωρίς να δουν οι άλλοι ότι έχουν σπάσει. Γίνεσαι σκληρός με ανθρώπους που μέχρι πριν μέρες ορκιζόσουνα ότι δεν θα άφηνες ποτέ.  Κλαίς φωνάζεις σιωπηλά να μη σε ακούσουν και σε κρίνουν. Να μην δουν τον πόνο σου, ποιος άλλωστε θα σε καταλάβει ποιος θα σε νιώσει. Κανείς!
Λες πράγματα που δεν στέκουν στα άτομα που πληγώνεις , ενώ θέλεις να πεις ότι  θες να είσαι να γίνουν όλα όπως τα είχες  φανταστεί, να πεις συγνώμη , να φωνάξεις  να ουρλιάξεις..... μα...................... όχι δεν γίνεται πρέπει να παίξεις  τον ρόλο σου καλά. Για εσένα  για να μην κυλήσεις ξανά για  να μην δώσεις περιθώρια να σου αλλάξουν την γνώμη....

Γυρίζεις στην βάση σου. Κάθεσαι στον δηλητηριασμένο θρόνο σου. Πονάς , μα οφείλεις να μην κοιτάξεις ξανά μπροστά .... Πρέπει να στηρίξεις  αυτό που μέχρι τώρα σου έτρωγε την σάρκα .... Ο πόνος είναι μεγάλος το φορτίο βαρύ, λες αντίο στο όνειρο  για πάντα......

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ .

Στον νου μου έρχονται στιγμές
στιγμές αγαπημένες
να μου θυμήσουν εποχές άλλες ευτυχισμένες

Στο σημέρα πάλι γυρνώ και ψάχνω κάτι για βρώ
κάτι απο εκείνες, σκοτάδι όμως
και φωτιά κάλυψαν τις ελπίδες

Τα δάκρυα ωκεανός που θέλουν να με πνίξουν
Άπλώνω τα χέρια στον καπνό μήπως εκεί κάπου σε
βρω μα έχεις γίνει στάχτη....
Κατερίνα Σωπύλη Μπουγαζιανού 16/8/2011

Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ του ΧΡΗΣΟΥ ΦΑΣΟΥΛΑ εκδόσεις ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

Έτσι λοιπόν, με βλέπουν όλοι: ως παιδί, πιτσιρίκι. Μα εγώ δε νιώθω παιδί, παρόλο που έχω κλείσει μόλις τα δεκατρία. Οκέι, ενήλικας δεν είμαι. Ούτε όμως και σοφός. Δεν υπάρχει τέτοια λέξη. Είναι απλώς ένα κατασκεύασμα των ελαφρόμυαλων. Σου λέει, δεν είμαι εγώ βλάκας, αυτός είναι σοφός. Αλλά, σας ξαναλέω, το επίθετο σοφός δεν υφίσταται, παρά μόνο στον συγκριτικό βαθμό. Σοφότερος. Κι εγώ, το δίχως άλλο, είμαι σοφότερος απ' όλους εσάς. Χίλιες φορές...

Τεσσάρων, δεκατριών, είκοσι χρονών... Ο μικρός Χάρης μεγαλώνει παλεύοντας να συμβιβάσει την ευφυΐα με την παιδικότητα. Παράλληλα προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε βασανιστικά ερωτήματα: Γιατί η Αννούλα τον σνομπάρει διαρκώς; Γιατί ο σακάτης συγγραφέας που τυγχάνει να είναι πατέρας του δηλώνει τόσο ευχαριστημένος από τη μίζερη ζωή του; Γιατί του κρύβει επίμονα το πρώτο του βιβλίο; Γιατί η μητέρα του δεν του φανερώνει τον λόγο που παράτησε τον άντρα της, οδηγώντας τον έτσι στην αναπηρία ύστερα από μια πτώση στο κενό;
Μα για σταθείτε... το κενό, η άβυσσος! Μήπως εκεί βρίσκονται όλες οι απαντήσεις που ζητάει;

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα φέτος. Έπεσε τυχαία στα χέρια μου στην έκθεση βιβλίου στο ΖΑΠΕΙΟ και το λάτρεψα αμέσως πρώτα από όλα από το εξώφυλλο. 
Ένα χαρισματικό παιδί. Ένα παιδί θαύμα που ακροβατεί ανάμεσα στην λογική και την παράνοια. Ψάχνει να βρει τον δρόμο του. Μια οικογένεια που κρατά καλά κάποια μυστικά, ένας πατέρας καθηλωμένος σε μια αναπηρική καρέκλα......
Ψάχνοντας να βρει τι ακριβώς είναι ο ίδιος έρχεται και η μεγάλη αλλαγή....
Συγκλονιστικό , ανατρεπτικό........................... 
Δεν θα πω άλλα, συγχαρητήρια στον ΧΡΗΣΤΟ ΦΑΣΟΥΛΑ για το βιβλίο του. Εύχομαι ολόψυχα να το ευχαριστηθείτε όπως εγώ.