.jpg)
Θα πω ψέματα! Κάθε φορά που έκανα μπάνιο έκανα ψηλάφηση….
Πάντα διάβαζα άρθρα και έρευνες , όχι γιατί φοβόμουνα απλά για ενημέρωση. Ποιος άλλωστε μπορεί να πιστέψει ότι θα τον βρει ‘’ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΠΥΡΙ’’;
Εγώ τουλάχιστον , έλεγα σιγά μη συμβεί σε εμένα. Το ποτέ μην λες ποτέ όμως δεν το είχα λάβει υπόψη μου σοβαρά.
Έτσι ήρθε εκείνη η αποφράδα ημέρα που στην καθιερωμένη , επίσκεψη στον γυναικολόγο μου. Μετά την εξέταση μου λέει….
-Κάτι ψηλαφώ Ματινα μου. Θα κάνουμε μια μαστογραφία έτσι; Δεν νομίζω να είναι τίποτα . Τουλάχιστον έτσι όπως το βλέπω.
Δεν τον είδα να είναι ανήσυχος οπότε και εγώ με την σειρά μου το πήρα αθόρυβα σχεδόν. Θα έκανα την μαστογραφία μου και όλα καλά.
Δεν αγχώθηκα αλήθεια. Δεν σκέφτηκα καν ότι θα μπορούσα να έχω πρόβλημα. Έφυγα από τον γυναικολόγο χαλαρή. Την επόμενη έκλεισα ραντεβού για την μαστογραφία , στο σπίτι προσπάθησα να βρω το μόρφωμα που μου είπε ότι ψηλάφησε αλλά τελικά δεν τα κατάφερα. Μα που το είδε ο Χριστιανός και εγώ δεν το βρίσκω. Το άφησα, θα έβλεπα στην εξέταση.
Χωρίς ίχνος άγχους πλησίασα την κοπέλα στον μαστογράφο. Έβγαλα την μπλούζα και το στηθόδεσμο και ξεκίνησα την εξέταση. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που έδωσα σημασία στο ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα. Άλλες φορές ομολογώ ότι έκανα το καθιερωμένο ετήσιο checkup μου και παράταγα στο έλεος του ΘΕΟΥ τα αποτελέσματα. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Όχι μη γελιόμαστε δεν περίμενα ότι θα ήταν κάτι κακό. Απλά αυτή η περιέργεια που με έτρωγε ήταν μόνο.
Η εξέταση έλαβε τέλος με επιτυχία. Γύρισα κάπως μουδιασμένη και ντύθηκα. Ρώτησα την νοσηλεύτρια.
‘’Δείχνει κάτι;’’ Εκείνη με την σειρά της μου απάντησε ψυχρά σχεδόν.
‘’Αυτά θα τα πείτε με τον γιατρό σας.’’
Ο τόνος της φωνής της καθώς και η απάντηση της με έκαναν να εξοργιστώ προς στιγμήν. Μετά όμως ηρέμησα. Δεν μου έφταιγε και η κοπέλα.
Δύο ημέρες μετά πήρα την μαστογραφία. Δεν την άνοιξα ο φόβος ξαφνικά άρχισε να με κυριεύει . Την πήγα στον γυναικολόγο. Εκείνος την άνοιξε με περισσή άνεση την διάβασε την μελέτησε και μου απάντησε με την ίδια άνεση.
-Λοιπόν. Έχουμε ένα μόρφωμα δεξιού μαστού. Όπως ακριβώς σου είχα πει. Το σχήμα του δεν μου αρέσει . Είναι ασύμμετρο και αυτό μας παραπέμπει στην κακοήθεια….
Πως το ξεστόμισε έτσι. Τα λένε έτσι αυτά τα πράγματα;
Τον κοίταζα με το βλέμμα γεμάτο απορία με την άνεση που τον διακατείχε. Τα χέρια μου ίδρωσαν και ένιωθα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Πήρα μια βαθειά άνασα. Θυμήθηκα ξαφνικά τον εαυτό μου τότε που έδινα εξετάσεις και ένας κόμπος με έπνιγε. Πηγαινοερχόταν στον λαιμό μου και μου έκοβε την ανάσα.
Ο γιατρός συνέχισε να μου μιλάει…
-Μην ανησυχείς όμως μπορεί να μην είναι κάτι κακό. Αυτό βέβαια θα το διαπιστώσουμε κάνοντας βιοψία. Και σύντομα δεν παίζουμε με αυτά. Θα πας αύριο κιόλας να την κάνεις. Θα κανονίσω και θα σε στείλω εγώ. Μην αγχώνεσαι γιατί το θετικό είναι ότι , το προλάβαμε στην αρχή του.
-Γιατρέ τι θα πρέπει να κάνω τώρα εγώ. Έχω χάσει τον κόσμο.
-Καλά δεν ακούς τι σου λέω τόση ώρα βιοψία …
Ο τρόπος του χτύπαγε το καμπανάκι του νευρικού μου συστήματος. Έδωσα ξανά τόπο στην οργή. Δεν ήθελα να ξεπεράσω τα όρια τον είχα ανάγκη.
Η επόμενη ημέρα ήρθε. Η νύχτα κύλισε αργά και βασανιστικά δεν πέρναγε η ριμάδα με τίποτα. Στα παιδιά και τον άντρα μου δεν ανέφερα τίποτα μέχρι να μάθω τι ακριβώς συνέβαινε στα αλήθεια.. Δεν υπήρχε λόγος να τους τρομάξω.
Σηκώθηκα έβαλα κάτι ανάλαφρο μα και κομψό συνάμα , δεν ήθελα να είμαι χάλια. Η ζωή φέρνει πράγματα κακά στον δρόμο σου για κάποιο λόγο . Δεν υπάρχει λόγος να αλλάξεις τα δεδομένα σου μέχρι να στο ζητήσει η νέα κατάσταση.
Έφτασε η ώρα να κάνω την βιοψία. Μέσα σε τρεις ημέρες είχα δείξει το στήθος μου πάνω από δέκα φορές….έλεος ας ήταν η τελευταία.
Τα αποτελέσματα θα έβγαιναν σε δεκαπέντε ημέρες. Τι θα έκανα τόσες ημέρες. Άραγε να είχα τελικά καρκίνο. Επιτέλους το ξεστόμισα. Επιτέλους το είπα. Δεν άντεχα στην ιδέα , θα ήταν καλύτερα να είχα πεθάνει παρά να τραβήξω αυτό το μονοπάτι που μάλλον θα με οδηγούσε στο πουθενά.
Γύρισα στο σπίτι μου. Πήρα τηλέφωνο στην δουλειά και είπα ότι δεν είμαι καλά. Ξάπλωσα και τα μάτια μου ξαφνικά γέμισαν δάκρυα. Ξέσπασα μετά σε λυγμούς. Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν είχα βάλει στον νου μου ότι ίσως ο καρκίνος θα χτυπήσει και την δική μου πόρτα.
Η δουλειά και οι υποχρεώσεις έκαναν τις ημέρες να περάσουν σύντομα χωρίς πολλά περιθώρια για σκέψεις και ανασφάλειες. Ήρθε η ημέρα λοιπόν που πήρα τα αποτελέσματα της βιοψίας. Δεν πήγα στον ενοχλητικό και αγενή γυναικολόγο μου. Πήγα κατευθείαν στην μαστολόγο που μου έκανε την βιοψία. Της έδωσα το αποτέλεσμα . Ήμουν περιέργως πάρα πολύ χαλαρή. Ακόμα και εγώ τώρα που το σκέφτομαι μου έκανα εντύπωση.
-Έχουμε ένα πορογενές διηθητικό καρκίνωμα. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνουμε και βιοψία στους λεμφαδένες της μασχαλιαίας περιοχής γλυκιά μου. Συνήθως έχουν προσβληθεί και εκείνοι. Μην σε ανησυχεί όμως αυτό. Θα γίνει άμεσα. Πρέπει όμως να κανονίσουμε ένα χειρουργίο να βγάλουμε το είδη υπάρχον πρόβλημα. Μετά θα ξεκινήσεις θεραπείες. Θα το ξεπεράσεις και όλα θα πάνε καλά. Μόνο μην φοβάσαι.
Τα μάτια μου και πάλι γέμισαν δάκρυα με δυσκολία τα κράταγα. Ξάφνου ξεχίθηκαν. Έγινα κατακκόκινη δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Τελικά ήμουν μια από τις πολλές γυναίκες που είχαν καρκίνο. Μέσα στα δάκρυα και τον ψυχικό πόνο που ένιωθα κατάφερα να μιλήσω.
-Πότε θα ξεκινήσω, θεραπεία. Θα πάει καλά; Γιατρέ μου πείτε μου θα πεθάνω;
Η ερώτηση μου την άφησε πραγματικά άναυδη.
-Μα πως είναι δυνατόν να λές τέτοια πράγματα Ματίνα μου. Σήμερα η επιστήμη έχει κάνει άλματα στο θέμα του καρκίνου. Θα δεις θα πάνε όλα καλά.
Δεν με καθησύχασε μα ήταν χρέος μου να το παλέψω να κοιτάξω την οικογένεια μου. Και αν τελικά ο ΘΕΟΣ με ήθελε στο πλάι του ας ήταν.
Η σκέψη αυτή βέβαια ήταν σκέψη μιας τρελής που ψάχνει από κάπου να πιαστεί. Είναι δυνατόν να σκεφτόμουν έτσι.;;
Ενημέρωσα τους δικούς μου. Δεν είπα όμως την πάσα αλήθεια. Δεν ήθελα να τους τρομάξω…
Έκανα το χειρουργείο. Έκοψαν τον μισό μαστό. Στην αρχή είχα τις γάζες δεν καταλάβαινα και πάρα πολλά. Ευτυχώς οι λεμφαδένες δεν είχαν πειραχτεί. Ξεκίνησα θεραπείες. Δύσκολος δρόμος γεμάτος αγκάθια , ναυτίες και εμετοί ήρθαν να συμπληρώσουν την καθημερινότητα μου. Με την δεύτερη θεραπεία τα πλούσια μαλλιά μου έπεσαν. Μου είχαν πει ότι έπρεπε να αγοράσω μια μπερούκα. Δεν τους άκουσα. Δεν το ήθελα.
Ένα πρωί αφού τις προηγούμενες ημέρες μου έμεναν τούφες από τα μαλλιά μου στο μαξιλάρι στην βούρτσα, ξύπνησα και δεν είχε μείνει τίποτα , ούτε για δείγμα που λένε μαλλί πάνω στο κεφάλι μου. Φόρεσα ένα καπέλο και πήγα και αγόρασα ένα όμορφο φουλάρι. Το έβαλα στο κεφάλι μου , είδα την πωλήτρια να με κοιτάζει με πολύ λύπη. Σαν να μου έλεγε κακομοίρα…..
Όχι δεν ήμουν κακομοίρα, απλά ήθελα τον εαυτό μου όπως ήταν. Ξαφνικά κατάλαβα ότι δεν είχα να κρύψω κάτι.
Κοίταξα την πωλήτρια και με χαμόγελο της είπα.
-Μπορεί να συμβεί στον καθένα…..
Εκείνη κατέβασε το κεφάλι. Μια φάση ήταν και θα πέρναγε. Έτσι το πήρα έτσι το είδα. Θα μπορούσε να ήταν οτιδήποτε άλλο. Έτσι είναι. Τον καρκίνο τον τρέφει η θλίψη. Δύσκολο να τον δεις σαν φίλο , μα ναι αν προσπαθήσεις θα το κάνεις και τότε όλα θα γίνουν εύκολα…..
Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες που ξυπνάμε ένα πρωί και η ζωή μας έχει αλλάξει… Τα πρόσωπα και τα γεγονότα δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα. Ο καρκίνος είναι το μόνο αληθινό πρόσωπο σε αυτή την ιστορία. Δεν θα τον αφήσουμε να μας κάνει την ζωή άνω κάτω . Μπορούμε να τον νικήσουμε και θα το κάνουμε.
Κατερίνα Σωπύλη Μπουγαζιανου.
