Καμιά φορά που περπατώ στον δρόμο-συνήθως αμέριμνη ακόμα και αν έχω να πάω για δουλειά- πέφτω επάνω στις ποιο απίθανες εικόνες που θα μπορούσε να δει ανθρώπου μάτι.
Θα μου πείτε δεν κοιτάς να είσαι προσεκτική , κάθεσαι και κοιτάς τους γύρω σου; Δεν το κάνω ηθελημένα έτσι είμαι.
Βλέπω πρόσωπα σκυθρωπά που δείχνουν ότι βιώνουν την κατάσταση που ζούμε και δίπλα ξεπετάγονται κάτι άτομα σαν να ξεπήδησαν από άλλο πλανήτη. Λες και είναι πραγματικά εξωγήινα όντα. Έχω τύχει μπροστά στην εξής σκηνή. Σε στάση λεωφορείου μητέρα με δυο μικρά να μαζεύει ότι βρίσκει από τα σκουπίδια και δίπλα ακριβώς άλλα παιδιά, το τονίζω παιδιά να μιλάνε στο iPhone! Δυο εικόνες που και ο καλύτερος σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
Βλέπω, αλλά προσέξτε και εγώ σαν άλλο αδιάφορο -όχι εξωγήινο- ζώον δεν μιλώ απλά κοιτώ. Και να μου πείτε τι θα μπορούσα να κάνω;
Βέβαια εδώ είναι η στιγμή που γεννιέται στο πανούργο μυαλό μου η ερώτηση. Ποιον πρέπει να βοηθήσω την μάνα με τα μικρά ή το μικρό με το τηλέφωνο των 700 ευρώ. Εκεί χάνω πραγματικά την μπάλα. Κουνάω το κεφάλι μου μήπως και πάρω ξανά μπροστά και απομακρύνομαι γιατί το μόνο που θα καταφέρω είναι να στεναχωρηθώ ή στην χειρότερη να μουλαρώσω περισσότερο με την κατάσταση μας.
Αφήνω την στάση και πάω παρακάτω, επιλέγω τα πόδια μου να με οδηγήσουν στο σπίτι μου και όχι το τρόλεϊ. Η εικόνα θέλω δεν θέλω έχει καρφωθεί στο κατά τα άλλα ΠΑΝΟΥΡΓΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ που δεν καταφέρνει όμως να λυτρωθεί από τον φόβο. Μια εικόνα τι μας προκαλεί; Συνήθως μας αρέσει, άλλες φορές αποτροπιασμό.
Είναι όμως και φορές που μας προκαλεί φόβο. Εκείνο το μικρό σαράκι που ενδόμυχα τρώει τα σωθικά μας και μας λέει ''ίσως φτάσεις και εσύ μια ημέρα εκεί''. Τελικά τι οδηγεί μια μάνα σε αυτό το σημείο; Το ότι δεν έχει δουλειά; Το ότι έφερε στον κόσμο τα παιδιά; Έχετε ακούσει το ρητό.....''εμένα μου έτυχε δεν το ήθελα το παιδί''. Δεν θα μάθουμε μόνο την βλέπουμε τώρα, σε αυτή την κατάσταση που ζει.
Και μετά έρχεται το μικρό 12-13 με το iPhone στο χέρι να σου θυμίσει ότι η ζωή δίνει ''ίσες ευκαιρίες σε όλους.'' Μήπως όμως τελικά το δεύτερο παιδί δεν έχει γονείς; Ίσως εκείνο χρειάζεται τελικά την βοήθεια.''
Εικασίες και ερωτήματα αναπάντητα. Ζούμε σε ένα κόσμο που τον έχουμε καταντήσει άσχημο. Σαν να έχουμε πάρει ο κάθε ένας μας κομμάτια από άσχετες ταινίες τα έχουμε ενώσει και περιμένουμε να βγει νόημα. Αμ....πως να βγει νόημα όταν δεν υπάρχει θέμα;
Γιατί ζούμε; Για να δουλεύουμε; Οικογένεια γιατί κάνουμε; Μήπως γιατί έτσι πρέπει; Μήπως για το τι θα πει ο κόσμος; Η κοινωνία ζωντανών νεκρών που περιφέρονται στους δρόμους και κρίνουν παρά την ανέχεια που μας δέρνει. Παρά τις εικόνες που συναντάμε όλοι μας. Δεν είμαστε πια άνθρωποι, είμαστε φυλακισμένες ψυχές σε άψυχα σώματα, γεμάτα ασθένειες ψυχικές και σωματικές. Και ακόμα μας ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος. Ακόμα κοιτάμε το κορίτσι με την μουσουλμάνικη μαντίλα με μισό μάτι και δεν την αφήνουμε να ζήσει έτσι όπως εκείνη έχει επιλέξει. Δεν εξηγούμε στα παιδιά μας τι σημαίνει αυτή η πράξη της κοπέλας και τα οδηγούμε σε μονοπάτια ρατσισμού και φόβου. ....... Αμ! Καημένε εσύ που την κοιτάς έτσι, αν ζούσες στον τόπο της έτσι θα ήσουν.
Δεν θα ήθελα να κουράσω όποιον αποφασίσει να ασχοληθεί με τούτο εδώ το κείμενο. Αλλά ας ανοίξουμε τα φτερά της ψυχής μας ας την αφήσουμε να ελευθερωθεί. Χρειαζόμαστε δύναμη και μόνο έτσι θα την βρούμε......
