Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΑΝΘΙΣΕ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ Φραγκάκη Ειρήνη

Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΑΝΘΙΣΕ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ  Φραγκάκη Ειρήνη

Κάποτε έβλεπα τη ζωή μου σαν να ήμουν κλεισμένη πίσω από σίδερα. Λες και δεν υπήρχε αέρας εκεί που με είχαν κλείσει. Ασφυκτιούσα αλλά δεν το έβλεπε κανένας.

Ποιος άλλωστε είχε την «καλοσύνη» να ενδιαφερθεί για το πώς ένιωθα ή για το τι με απασχολούσε;

Ποιος υπήρξε έστω και μια φορά στη ζωή μου να με ρωτήσει για το τι είχε πραγματικά ανάγκη η ψυχή μου;

Κανείς, μέχρι που βρέθηκε στο δρόμο μου εκείνος, που όχι μόνο είχε την καλοσύνη να ρωτήσει, αλλά ό,τι έκανε ήταν και φαινόταν πραγματικό, μέσα απ’ την καρδιά του.

Εκείνος ήταν που μου έδειξε τι θα πει ΖΩΗ!

Τι θα πει να ανασαίνεις χωρίς να χρειάζεσαι μάσκα οξυγόνου και μου έδειξε τον τρόπο να το κάνω χωρίς να έχω τύψεις ό,τι κλέβω… την ανάσα κάποιου άλλου.

Εκείνος για τον οποίο η αγάπη άνθισε στην ψυχή μου!
Είδα όλη την προσπάθεια της αγαπημένης μου φίλης Ειρήνης Φραγκάκη ώστε να καταφέρει να  εκδώσει  το πρώτο της ‘’παιδί’’. Ακούραστη και με τρομερή αυταπάρνηση τα κατάφερε. Με μεγάλη επιτυχία. Το βιβλίο αυτό είναι η βίβλος κάθε γυναίκας που προσπαθεί να φτιάξει την ζωή της. Που θέλει να ζήσει και να δημιουργήσει. Εγώ προσωπικά την ευχαριστώ γιατί μέσα από τις σελίδες του , είδα κομμάτια της δικής μου ζωής, μέσα από το ταξίδι αυτό έμαθα , έγινα καλύτερη και απέκτησα αυτοπεποίθηση.

Να είσαι καλά ΕΙΡΗΝΗ ΦΡΑΓΚΑΚΗ. Να συνεχίσεις το έργο σου , έχεις πολλά να δώσεις ακόμα. Ελπίζω πολλές ψυχές ακόμα να ανθίσουν μέσα από το βιβλίο σου…

Κατερίνα Σωπύλη - Μπουγαζιανού 08/07/2011.

---

Κισμέτ...

Σκέφτομαι έντονα καμιά φορά, αν είναι αλήθεια αυτό που λένε οι παλαιότεροι, κισμέτ ή αλλιώς το πεπρωμένο. Άραγε το φτιάχνουμε μόνοι μας ή μήπως είναι γραμμένο στα κατάστιχα του ΘΕΟΥ πολύ πριν γεννηθούμε!

Πάλι αναρωτιέμαι αν είναι προγεγραμμένη η ζωή μας, τα λάθη που κάνουμε, είναι κι αυτά ένα παιχνίδι που μας οδηγεί τελικά σε αυτό που έχει φανταστεί ο μεγαλοδύναμος για τον καθένα μας; Αναπάντητα ερωτήματα...

Όταν ήμουν πολύ μικρότερη, νόμιζα ότι αναλόγως με το τι πράττω στην ζωή μου αυτή με οδηγεί . Αργότερα κατάλαβα ότι …ότι και να κάνω, όσες προσπάθειες, αυτό που είναι να γίνει θα γίνει και θα με πάει σε μονοπάτια που ή θα τα περπατήσω ή θα κάτσω άπραγη.

Η ζωή μου έχει αποδείξει ότι δεν έχει σημασία να στεναχωρηθώ για κάτι που αναπόφευκτα θα έρθει . Το μυαλό έχει την ικανότητα να δέχεται την νέα κατάσταση...

Αυτό που ξέρω ότι μπορώ να κάνω, είναι να φέρω την νέα κατάσταση στα μέτρα μου , να ζήσω μέσα σε αυτή χωρίς στεναχώριες και κλάματα.

Κάποτε το έκανα αυτό, τώρα μου είναι πολύ - πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθω, νιώθω ότι δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου. Σαν έρμαιο τον αφήνω να δέχεται τις καταστάσεις και να με επηρεάζουν, σε σημείο να κλείνομαι όλο και πιο πολύ στον εαυτόν μου
Κατερίνα Σωπύλη Μπουγαζιανού 4/6/2011

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Η φύση, την εποχή αυτή δίνει τα πιο όμορφα χρώματα. Τα λουλούδια με τις χιλιάδες αποχρώσεις, συνέθεταν ένα πανέμορφο πίνακα ζωγραφικής.

Η θάλασσα έπαιζε με τον ήλιο, του οποίου οι ακτίνες σαν άλλες χορδές κιθάρας την άγγιζαν απαλά και εκείνη, έβγαζε ένα απαλό ήχο.

Κοίταζε το πλοίο να  ξεμακραίνει  και εκείνος πίσω, με τα μάτια γεμάτα από αυτήν. Οι εικόνες της, καρφιτσωμένες στην  ψυχή του βαθιά δομούσαν ένα όμορφο  μα συνάμα πικρό πάζλ. Ένα πάζλ που αν κανείς κάποτε  έβρισκε τα κομμάτια και τα ένωνε  σωστά, θα έφτιαχνε μια όμορφη ζωή με τους δύο αγκαλιά.

Μια αγάπη , ένα όνειρο για  μια ζωή από την αρχή χωρίς μέλλον. Μα ήθελαν να το ζήσουν έστω και για λίγο έστω και για μια φορά… υιοθέτησα να υψώνω νέα τοίχοι  ένα παιδι

Δευτέρα, κάθε πρωί τέτοιας ημέρας θα ήθελε να μην σηκωνόταν από το κρεβάτι . Δεν μπορούσε να συνηθίσει με τίποτα το πρωινό ξύπνημα, ειδικά μετά από Σαββατοκύριακο.

Παρόλα αυτά όμως άνοιξε τα μάτια της και με μια κίνηση σηκώθηκε. Άλλωστε την περίμεναν τόσα να κάνει. Κάθε  πρωί ξύπναγε τα παιδιά, τα έντυνε τους ετοίμαζε πρωινό. Ετοίμαζε και για τον αξιότιμο σύζυγο και μετά αφού έπινε δύο βιαστικές γουλιές από τον καφέ της  έφευγε και αυτή, για την δουλειά. Όχι δεν έπινε τον καφέ  για να ξυπνήσει , αυτό το είχε κάνει πολύ πριν αναγκάστηκα με όλα αυτά που έκανε. Εκείνη πάντα κοίταζε να είναι σωστή, άσχετα αν ο ρόλος που της είχαν δώσει , αυτός της εργαζόμενης μητέρας δεν της άρεσε καθόλου. Με τον άντρα της τον Παύλο ξεκίνησαν σαν φίλοι και μετά ανακάλυψαν ότι είχαν τόσα κοινά ώστε , μπορούσαν να είναι μαζί. Είχε πάψει να πιστεύει στους μεγάλους έρωτες και στις μεγάλες αγάπες. Ο γάμος της ήταν ένας καλός συνεταιρισμός δύο ανθρώπων που απλά υπήρχε μεταξύ τους συνεννόηση και αλληλοσεβασμός.

Αργότερα όμως άρχισε να νιώθει πράγματα. Τον αγάπησε, τον σεβόταν και δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτόν. Από την άλλη μεριά τον άκουγε και βοηθούσαν πολύ ο ένας τον άλλο. Το ότι τον αγαπάει  προτιμούσε να  του το δείχνει παρά να το λέει. Φοβόταν ότι θα ήταν αποτέλεσμα συνήθειας και όχι πραγματικό συναίσθημα. Σε αντίθεση με τον άντρα της που το έλεγε συνέχεια.

 Όταν ήρθαν τα παιδιά το σκηνικό άλλαξε , όλα έγιναν πιο όμορφα μα και πιο δύσκολα…..

Η Μυρτώ  ήταν μια γυναίκα που παντρεύτηκε για να κάνει οικογένεια και παιδιά. Για να μεγαλώσει η ίδια αυτά τα παιδιά. Βέβαια η ιστορία άλλα της επιφύλασσε. Δούλευε ως το απόγευμα και τα χρέη της μάνας τα έκανε πότε η μητέρα και πότε η πεθερά της.

‘’Τυχερή είσαι ρε που έχεις βοήθεια ‘’ της έλεγε καμιά φορά η συνάδελφος της η Σοφία. Μα… Εκείνη δεν ήθελε να τις προσέχει κάποιος τα παιδιά ήθελε να το κάνει μόνη της. Πάντα θα θυμόταν όσα χρόνια και να περάσουν , του τηλεφώνημα της μητέρας της πριν
μερικά χρόνια στην δουλεία της. ‘’Έλα κόρη μου τάξε μου! Ο Χριστάκος μας έκανε τα πρώτα βήματα του’’  . Χαμογέλασε, μα τα δάκρυα της άρχισαν το ταξίδι τους από τα μάτια της για να καταλήξουν στα μάγουλα της. Πόσο άδικη τελικά θα μπορούσε να είναι η ζωή.
Κατερίνα Σωπύλη - Μπουγαζιανού. 4/6/2011.