Σκέψεις....

Η ζωή μας είναι ένα ρινγκ. Παλεύουμε καθημερινά να επιβιώσουμε χωρίς να ξέρουμε πότε θα χτυπήσει το καμπανάκι της λήξης του προσωπικού μας αγώνα. Υπάρχουν όμως αστάθμητοι παράγοντες που μας σπρώχνουν και βγαίνουμε εκτός  Δεν θα πρέπει όμως να το βάζουμε κάτω , δεν θα πρέπει να κοιτάμε πίσω λυπημένοι, σηκωνόμαστε ματωμαίνοι και προσπαθούμε ...Ξεκινάμε πάλι από την αρχή με περισσότερη δύναμη. Όπλο μας η εμπειρία ,αυτή τη φορά . Ο αγώνας μπορεί να γίνει πιο δύσκολος πιο απαιτητικός αλλά εμείς κρατάμε,αντέχουμε! 

Αυτό καλούμαστε να κάνουμε εμείς οι Έλληνες καθημερινά πια. Ξυπνάμε το πρωί και αντί για ήλιο βλέπουμε συννεφιά και θολούρα. Δεν ξέρουμε τι βρίσκεται μπροστά μας. Οι διαιτητές του αγώνα μας παίζουν , σαν μικρά παιδιά αρνούμενοι να κοιτάξουν τι γίνεται μέσα στο ρινγκ, αφήνουν τους αγωνιζόμενους να χύσουν όλο το αίμα τους , να ξεσκίσουν τις σάρκες τους. Να παλέψουν και να παλέψουν,όταν  θυμηθούν  πια ότι υπάρχουν αφήνουν λίγο το παιχνίδι με τα τουβλάκια τους , τους ρίχνουν μια απαξιωτική ματιά και συνεχίζουν. 

Ο καθένας από εμάς όλες αυτές τις ημέρες με το φιάσκο της κυβέρνησης να προβάλλεται απο τα κανάλια κόλακες σαν κακογηρισμένο σήριαλ χωρίς ουσία κοιτάζει αποσβολωμένος μιας και οι κύριοι αυτοί παίζουν με τον κόπο μας με την ίδια μας την ζωή. Θα μείνουμε στο Ευρώ δεν θα μείνουμε θα γυρίσουμε στην δραχμή δεν θα γυρίσουμε. Και ποια η διαφορά την στιγμή που οι ίδιοι θα είναι ξανά στην κυβέρνηση. Ποια η διαφορά για εκείνον που ψάχνει στα σκουπίδια μπας και βρει κάτι να φάει. Ποια η διαφορά για εκείνους που έχασαν τα σπίτια τους. Καμία. Βαρέθηκα να θέλω να χαλαρώσω και αντί αυτού να βλέπω να με χλευάζουν να μου μιλάνε για σταθερότητα για ''ομαλότητα''. Να παίζουν οι κύριοι ΓΑΠ και ΑΣ σαν άλλα όντως παιδάκια αλλά οχι με τουβλάκια με τα πουλάκια τους μπροστά στην κάμερα....και εγώ να είμαι αναγκασμένη να τους ακούσω και να παίξω στο δικό τους παιχνίδι στερούμενη σχεδόν πια τα πάντα και θυσιάζοντας τα πάντα για τα αυτονόητα....