Monday, December 5, 2011

Μέσον μαζικής μεταφοράς ψυχών...


Ξεκίνησα όπως κάθε πρωί, την ίδια ακριβώς ώρα. Κάνοντας τις ίδιες κινήσεις ,μοιάζει όλο αυτό με χιλιοπαιγμένη ταινία. Στο λεωφορείο πρόσωπα σκυθρωπά ίσως και τρομαγμένα. Που πάνε, τι να σκέφτονται . Διακρίνω λύπη ,θολές προσωπικότητες κρυμμένες πίσω από την ψεύτικη εικόνα που θέλουν να δείξουν. Το μέσον μαζικής μεταφοράς ψυχών κάνει στάση, στην ιστορία του καθενός που κουβαλά μαζί του. Κάθε μέρα μια νέα ιστορία. Μια ιστορία με την ίδια αρχή μα  ποτέ, με το ίδιο τέλος. Απο το παράθυρο βλέπω έναν άστεγο που προσπαθεί να καλυφτεί από το κρύο. Σκεπασμένος με χαρτόκουτα , προσπαθεί να μη βλέπει την κατάντια της ζωής του. Ο  υποτιθέμενος συνάνθρωπος του, δεν  του δίνει καμία σημασία. Λες και πρόκειται για ένα φύλλο που το πήρε ο αέρας και απλά το ακούμπησε εκεί. Περνά, τον κοιτά και γυρίζει το κεφάλι του. Δεν θέλει να βλέπει. Φοβάται , η εικόνα αυτή του προκαλεί αηδία. Σίγουρα θα πρόκειται για κάποιον ξένο. Μα έχει εθνικότητα, η φτώχια , η ανέχεια, ο πόνος του να μην έχεις ΤΙΠΟΤΑ….;
Από την απέναντι μεριά του δρόμου τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια δεν έχουν σβήσει ακόμα. Στέκουν εκεί ανάμενα να φωτίζουν , να μου θυμίζουν ότι ήρθαν οι γιορτές. Οξύμωρο ο άστεγος και ο στολισμός του δρόμου. Ποιο κάτω κάποιος κατεβαίνει . Φοράει κουστούμι και κρατάει ένα πανάκριβο χαρτοφύλακα… Με μεγάλη έκπληξη τον βλέπω να κατευθύνεται στον κάδο απορριμμάτων του δήμου. Σηκώνει το μανίκι του και βάζει βαθιά το χέρι , κάτι ψάχνει, αναρωτιέμαι τι δουλειά έχει ένας τέτοιο άνθρωπος να κάνει αυτή την κίνηση. Βγάζει ένα μισοφαγωμένο κουλούρι το καθαρίζει το τυλίγει με ευλάβεια σε ένα χαρτομάντιλο , το τοποθετεί στον χαρτοφύλακα . Δεν ασχολείται κανείς μαζί του. Μόνο εγώ έχω με τα μάτια γουρλωμένα  τον κοιτάζω. Τον ίδιο δεν φαίνεται να τον αφορά ποιος τον βλέπει.
Το μυαλό μου γυρίζει στον άστεγο. Ο ένας με κουστούμι αλλά πεινασμένος και ο άλλος ξαπλωμένος στην μέση του δρόμου να προσπαθεί να κλείσει λίγο τα μάτια του μπας και βρεθεί σε έναν άλλο κόσμο για λίγο. Σε έναν κόσμο που θα πάρει την χαρτόκουτα και θα τον σκεπάσει με μια κουβέρτα. Δεν νοιάζονται γιατί συνήθισαν  να μην τους βλέπουν . Άφαντοι σε μια πόλη γεμάτη ψεύτικες ζωές καλυμμένες από χριστουγεννιάτικα όνειρα , όνειρα που σβήνουν μετά το πέρας των γιορτών όπως τα λαμπάκια. Άνθρωποι φαντάσματα χαμένοι σε ένα κόσμο αφιλόξενο . Έφτασα. Άλλο ένα ταξίδι τελείωσε κατέβηκα και κοίταξα πίσω, για κάποιους συνεχίζεται το ταξίδι με τις σκέψεις και τις επιθυμίες τους να γίνονται  μαχαίρια κοφτερά που κατακρεουργούν την ίδια τους την ψυχή.

No comments:

Post a Comment