Βρέχει, νιώθω ότι οι σταγόνες καυτές εξαγνίζουν την πονεμένη μου ψυχή. Πάθη και λάθη φεύγουν αφήνοντας πίσω το χρώμα της λύπης . Τρέχει μαζί με το νερό της βροχής , χρωματισμένο κόκκινο σαν το αίμα μου. Το αίμα που έγινε νερό από την θλίψη.
Ποιος σε καταλαβαίνει , ποιος σε νιώθει. Νιώθω σαν εκείνο το κλαδάκι που έπεσε απο το δέντρο και ο αέρας το πάει όπου θέλει. Περνάει μέσα από ποτάμια πνίγεται χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Χτυπάει πάνω σε βράχια και μετά αφού έχει σπάσει σε δυο τρεις μεριές μένει μόνο και έρημο, πονεμένο σε ένα άγνωστο μέρος. Μακριά από το δέντρο που το γέννησε. Μακριά από τα πουλάκια που κάποτε κάθονταν επάνω του και κελαηδούσαν. Η βροχή συνεχίζει να το χτυπάει οι στάλες της έχουν γίνει βαριές σαν μαστίγιο.Εκείνο όμως ανήμπορο να αντιδράσει...
Ένας άγνωστος άντρας το κοιτάζει. Κουκουλωμένος μέσα στο αδιάβροχο του σκύβει το πιάνει απαλά στα χέρια του και το βάζει στην τσέπη του. Εκείνο ζεσταίνεται νιώθει όμορφα. Ένας άγνωστος το έκανε και ένιωσε όμορφα. Το πάει ως το σπίτι του. Εκεί το αφήνει πάνω στο τζάκι , εκείνο το μικρό και ανήμπορο κλαδάκι φάνηκε χρήσιμο τελικά. Ομορφαίνει εκείνη την μικρή γωνιά στο τζάκι.
Μακάρι και εγώ να είχα την ίδια τύχη. Να μπορούσα να νιώσω ξανά χρήσιμος για κάτι. Να ταξιδέψω ξανά να μπορώ να περπατήσω ξανά. Και τώρα ταξιδεύω με το μυαλό μου. Εδώ πάω μακριά αλλά όταν ανοίξω τα μάτια μου είμαι πάλι στην ίδια άσχημη θέση......

Η βροχή συνεχίζει οι στάλες της έχουν γίνει  μεγάλες πέφτουν με δύναμη συνεχίζουν το έργο τους. Θα ήθελα να είμαι στον δρόμο να μυρίσω την όμορφη μυρωδιά της και να βρέχομαι δίχως να με νοιάζει. Απλά να νιώθω το νερό της επάνω μου. Να χορέψω και τα δάκρυα μου να ανακατευτούν με την βροχή μέχρι να σταματήσουν και να μείνει μόνο εκείνη στο πρόσωπο μου. Να με εξαγνίσει πραγματικά να με κάνει να νιώσω δυνατός για λίγο για μια στιγμή...έστω και στα ψέματα.