Monday, July 25, 2011

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Picture

Η φύση, την εποχή αυτή δίνει τα πιο όμορφα χρώματα. Τα λουλούδια με τις χιλιάδες αποχρώσεις, συνέθεταν ένα πανέμορφο πίνακα ζωγραφικής.

Η θάλασσα έπαιζε με τον ήλιο, του οποίου οι ακτίνες σαν άλλες χορδές κιθάρας την άγγιζαν απαλά και εκείνη, έβγαζε ένα απαλό ήχο.

Κοίταζε το πλοίο να  ξεμακραίνει  και εκείνος πίσω, με τα μάτια γεμάτα από αυτήν. Οι εικόνες της, καρφιτσωμένες στην  ψυχή του βαθιά δομούσαν ένα όμορφο  μα συνάμα πικρό πάζλ. Ένα πάζλ που αν κανείς κάποτε  έβρισκε τα κομμάτια και τα ένωνε  σωστά, θα έφτιαχνε μια όμορφη ζωή με τους δύο αγκαλιά.

Μια αγάπη , ένα όνειρο για  μια ζωή από την αρχή χωρίς μέλλον. Μα ήθελαν να το ζήσουν έστω και για λίγο έστω και για μια φορά… υιοθέτησα να υψώνω νέα τοίχοι  ένα παιδι

Δευτέρα, κάθε πρωί τέτοιας ημέρας θα ήθελε να μην σηκωνόταν από το κρεβάτι . Δεν μπορούσε να συνηθίσει με τίποτα το πρωινό ξύπνημα, ειδικά μετά από Σαββατοκύριακο.

Παρόλα αυτά όμως άνοιξε τα μάτια της και με μια κίνηση σηκώθηκε. Άλλωστε την περίμεναν τόσα να κάνει. Κάθε  πρωί ξύπναγε τα παιδιά, τα έντυνε τους ετοίμαζε πρωινό. Ετοίμαζε και για τον αξιότιμο σύζυγο και μετά αφού έπινε δύο βιαστικές γουλιές από τον καφέ της  έφευγε και αυτή, για την δουλειά. Όχι δεν έπινε τον καφέ  για να ξυπνήσει , αυτό το είχε κάνει πολύ πριν αναγκάστηκα με όλα αυτά που έκανε. Εκείνη πάντα κοίταζε να είναι σωστή, άσχετα αν ο ρόλος που της είχαν δώσει , αυτός της εργαζόμενης μητέρας δεν της άρεσε καθόλου. Με τον άντρα της τον Παύλο ξεκίνησαν σαν φίλοι και μετά ανακάλυψαν ότι είχαν τόσα κοινά ώστε , μπορούσαν να είναι μαζί. Είχε πάψει να πιστεύει στους μεγάλους έρωτες και στις μεγάλες αγάπες. Ο γάμος της ήταν ένας καλός συνεταιρισμός δύο ανθρώπων που απλά υπήρχε μεταξύ τους συνεννόηση και αλληλοσεβασμός.

Αργότερα όμως άρχισε να νιώθει πράγματα. Τον αγάπησε, τον σεβόταν και δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτόν. Από την άλλη μεριά τον άκουγε και βοηθούσαν πολύ ο ένας τον άλλο. Το ότι τον αγαπάει  προτιμούσε να  του το δείχνει παρά να το λέει. Φοβόταν ότι θα ήταν αποτέλεσμα συνήθειας και όχι πραγματικό συναίσθημα. Σε αντίθεση με τον άντρα της που το έλεγε συνέχεια.

 Όταν ήρθαν τα παιδιά το σκηνικό άλλαξε , όλα έγιναν πιο όμορφα μα και πιο δύσκολα…..

Η Μυρτώ  ήταν μια γυναίκα που παντρεύτηκε για να κάνει οικογένεια και παιδιά. Για να μεγαλώσει η ίδια αυτά τα παιδιά. Βέβαια η ιστορία άλλα της επιφύλασσε. Δούλευε ως το απόγευμα και τα χρέη της μάνας τα έκανε πότε η μητέρα και πότε η πεθερά της.

‘’Τυχερή είσαι ρε που έχεις βοήθεια ‘’ της έλεγε καμιά φορά η συνάδελφος της η Σοφία. Μα… Εκείνη δεν ήθελε να τις προσέχει κάποιος τα παιδιά ήθελε να το κάνει μόνη της. Πάντα θα θυμόταν όσα χρόνια και να περάσουν , του τηλεφώνημα της μητέρας της πριν
μερικά χρόνια στην δουλεία της. ‘’Έλα κόρη μου τάξε μου! Ο Χριστάκος μας έκανε τα πρώτα βήματα του’’  . Χαμογέλασε, μα τα δάκρυα της άρχισαν το ταξίδι τους από τα μάτια της για να καταλήξουν στα μάγουλα της. Πόσο άδικη τελικά θα μπορούσε να είναι η ζωή.
Κατερίνα Σωπύλη - Μπουγαζιανού. 4/6/2011.

No comments:

Post a Comment